Integrating Function-Directed Treatments into Palliative Care

پذیرش در حال رشد از مراقبت های تسکین دهنده، فرصت هایی را برای افزایش استفاده از خدمات توانبخشی در میان جمعیت های مبتلا به بیماری های پیشرفته، به ویژه افراد مبتلا به سرطان ایجاد کرده است. تحویل گسترده تر به دلیل عدم تعریف مشترک برای توانبخشی ضعیف و عدم انطباق بین نیازهای بیمار و مدل های ارائه خدمات خدمات توانبخشی ایجاد شده است. ما این تعریف را پیشنهاد می کنیم که در جمعیت سرطان پیشرفته، توانبخشی تسکین دهنده، مراقبت های هدایت شده در همکاری با سایر رشته های بالینی است و با مقادیر بیماران مبتلا به بیماری های جدی و اغلب غیر قابل درمان در زمینه های نشانه های علائم شدید و پویایی، روانی استرس و بیماری های پزشکی برای دستیابی به اهداف بالقوه محدودیت زمانی. گرچه توانبخشی تسکین دهنده اغلب به وسیله خدمات فیزیوتراپی و خدمات توانبخشی بستری و خدمات ارتباطی و توسط متخصصان فیزیوتراپی در مراکز پرستاری ماهر انجام می شود، پیامدهای این تنظیمات کمی مورد توجه قرار گرفته است. در مقابل، برنامه های توانبخشی سرپایی سرپایی، شاهد حمایت قوی از مدارک اثبات شده برای منافع آنها در محیط های گوناگون است. پیشگیری از توانبخشی تسکین دهنده نیاز به توجه به موانع تاریخی در زمینه دریافت خدمات توانبخشی سرطانی دارد که شامل موارد زیر می باشند: انتظار بیمار و ارجاع پزشک که درمان موثر سرطان باعث از کار افتادگی می شود؛ تجزیه مدل های خطی از کار افتادگی به دلیل حضور علائم همزمان و اختلال روانی؛ تنش بین تسکین بازتابی و درمان مبتنی بر اختلال؛ آشنایی محدودی از پزشکان بالینی با مداخلات دستی و خدمات توانبخشی؛ و چالش ها در شناسایی بیماران پذیرفته شده با ظرفیت استفاده از خدمات توانبخشی. تلاش برای مقابله با این مسائل پیچیده قابل قبول ضروری است، زیرا توجه به عملکرد در تلاش برای کنترل علائم و خلق برای ارتقاء استقلال بیمار و کیفیت زندگی ضروری است. علاوه بر این، روشهای توانبخشی دستی موثر است و داروها در کاهش علائم نامطلوب، اما به شدت مورد استفاده قرار نگرفته اند. با درک همبستگی بالقوه از تلفیق خدمات توانبخشی در مراقبت تسکینی، نیاز به تشدید گفتمان میان رشته ای است.