Co-resident plasmids travel together

پلاسمید های کنجدالی ژن ها را رمزگذاری می کنند که آنها را قادر می سازد تا از طریق سلول های میزبان به سلول دیگری منتقل شوند. انتقال تداخل، گرچه یکی از ویژگی های مهم پلاسمید های کنجوآمدی است، برای اکثر پلاسمید ها سازنده نیست، زیرا ژن هایی که در انتقال افقی دخیل هستند، بیشتر سرکوب می شوند. پلاسمید ها قادر به انتقال به صورت افقی نیستند. اگر سلول های میزبان پلاسمید های متعددی را در خود جای دهند، انتقال همزمان آنها بستگی به زمانبندی همزمان سرکوب تمام پلاسمید ها دارد. اگر سرکوب پلاسمید های مختلف رخداد های تصادفی و مستقل باشد، سرکوب همزمان باید یک رویداد نادر باشد، زیرا احتمال سرکوب همزمان، محصول احتمال سرکوب هر پلاسمید خواهد بود. بعضی از مشاهدات قبلی این فرضیه را پشتیبانی می کنند، در حالی که دیگران نشان می دهند که همکاری انتقال پلاسمید ها بیشتر از این استدلال است. در اینجا ما نشان می دهیم که همکاری انتقال پلاسمید های متعدد به طور عمده ناشی از وقایع غیر مستقل است: احتمال این که تمام پلاسمید ها درون سلول غرق شوند، بسیار بالاتر از آن است که سرکوب ژن های پلاسمید مستقل باشد. ما یک مدل ساده برای احتمال انتقال هم پیدا کردیم: پلاسمید با کمترین نرخ هماهنگی، کسی است که انتقال همسایگی را محدود می کند. به این معنا، سلول هایی که پلاسمید را با سرعت انتقال پایین تر دریافت می کنند نیز پلاسمید دیگری را دریافت می کنند. اگر سرکوبی همزمان بر روی پلاسمید های همسایه اتفاق بیفتد، نشانه های رایج می توانند سرکوب پلاسمید های متمایز را تحریک کنند.