Implicit coding of location and direction in a familiar, real-world “vista” space

نگه داشتن گرا در فضای اطراف نیاز به نمایش دقیق از موقعیت مکانی فرد و رو به رو شدن دارد. گرچه مطالعات قبلی شواهدی از کدهای فضایی خاصی برای موقعیت و جهت محیط محیطی ناوبری در اندازه و در مقیاس بزرگ ارائه داده است، در مورد مکانیسم هایی که این مقادیر فضایی در یک محیط واقعی در مقیاس کوچک وجود دارد، کمی شناخته شده است. در اینجا، ما از دو وظیفه فضایی استفاده کردیم که نیاز به مشارکت داشتند تا موقعیت خودشان را رمزگذاری کنند و در یک سری عکس های گرفته شده از یک میدان دایره ای آشنا شوند. به طور عمده، جهت ها و موقعیت ها به طور تصادفی دستکاری شدند، به طوری که هنگامی که شرکت کنندگان بایستی موقعیت فعلی خود را در مربع کد گذاری کنند، مسیر درک شده در محاکمات متوالی یکسان بود و بالعکس. ما یک مزیت رفتاری (اثر اولیه: کاهش زمان واکنش و افزایش دقت) برای مسیرها و موقعیت های مکرر پیدا کردیم، حتی اگر هیچ درخواست صریح برای رمزگذاری هر یک از آنها وجود نداشته باشد. مزیت برای مسیرهای مکرر بالاتر بود، نشان می دهد که نمایندگی از مسیر خود به صورت اتوماتیک نسبت به نمایندگی از موقعیت مکانی خود بیشتر است. علاوه بر این، اثرات پرایمر به طور جزئی توسط جنس متداول بود: زنان (اما نه مردان) اثرات پایدار قویتری را برای جهتهای مکرر نشان دادند نسبت به موقعیتهای مکرر. در نهایت، اگر چه اثرات پرایمر به طور فیزیکی نسبت به فاصله فیزیکی بین موقعیت ها و جهت های متوالی مرتبط نبودند، اما آنها نشان دادند که حفظ روابط بین دوردست های واقعی دشوار است.