Caregiver communication to the child as moderator and mediator of genes for language

زبان انسان به نظر می رسد در میان سیستم های ارتباطی طبیعی منحصر به فرد است و چنین منحصر به فرد در هر دو طبیعت و پرورش است. نوزادان انسانی دارای توانایی های شناختی هستند که آنها را برای یادگیری زبان مستعد می کند و این فرایند نمی تواند در محدوده فقیر زندگی کند. برای به طور موثر کسب زبان انسانی در کودکان انسان نیاز به اشکال فراگیری فراگیری فراگیری دارد که در طی سال ها از تعاملات طولانی و شدید مراقبت کننده کودکان برخوردار است. چگونه ژن ها و محیط زیست در شکل دادن به زبان عمل می کنند ناشناخته است. این دو جزء به طور سنتی به عنوان مستقل در نظر گرفته شده اند و اغلب در برابر بحث های طبیعت و پرورش در مقابل یکدیگر قرار دارند. در این مقاله، به نظر می رسد که چگونه توانایی ها و تجربه های ذاتی، با هم کار می کنند. به طور خاص، این سناریوهای بالقوه برای تحقیق را پیش بینی می کند که در آن شیوه های دلبستگی کلامی و غیر کلامی اولیه ممکن است بیانگر سیستم های ژنتیک انسان برای زبان باشد.