Neonatal corticosterone administration in rodents as a tool to investigate the maternal programming of emotional and immune domains

تجربیات نوزادان تأثیرات پایدار بر رشد فردی دارند. این تأثیرات شامل حوزه های متعددی از قبیل احساس، شناخت، واکنش پذیری به عوامل استرس زا و ایمنی می شود. ماهیت جامع برنامه ریزی نوزادان فنوتیپ فردی در مقدار زیادی از داده های تجربی جمع آوری شده توسط بسیاری از نویسندگان در زمینه های مختلف علمی مانند بیومدیکال، زیست شناسی تکاملی و مولکولی بازتاب می شود. این داده ها نشان می دهد که تغییرات در شرایط محیط زیست زودرس ممکن است فنوتیپ فردی را در بسیاری از سطوح مختلف کالیبراسیون کند. تأثیرات زیست محیطی به طور سنتی با استفاده از پارادایم های تجربی مطرح شده است که مستلزم اصلاح محیط زیست نوزادان و تجزیه و تحلیل چندتایی (مثلا رفتار، اندوکرینولوژی، زیست شناسی سلولی و مولکولی) فنوتیپ فردی در حال رشد است. این پروتکل ها نشان می دهد که نقش مادر در میانجی سازی فنوتیپ فرزندان اغلب با اثرات کوتاه مدت دستکاری محیطی بر فیزیولوژی سد ارتباط دارد. به طور خاص، دستکاری محیط زیست ممکن است باعث ایجاد نوسانات در کورتیکواستروئیدهای مادر (کورتیکواسترون در جوندگان) شود که به نوبه خود به فرزندان از طریق شیردهی ترجمه می شود. در اینجا پیشنهاد می کنم که این مکانیسم انتقال مادر و فرزند را می توان برای طراحی پروتکل های تجربی بر اساس تجویز بیرونی کورتیکواسترون در طول شیردهی استفاده کرد. برای حمایت از این گزاره، من به مجموعه ای از مطالعات اشاره می کنم که در آن پروتکل ها برای برنامه ریزی نوزادان فنوتیپ فردی در سطح مقررات عاطفی و ایمنی مورد بررسی قرار گرفته است. در حالی که این پارادایم ها نمی توانند جایگزین مطالعات سنتی شوند، من پیشنهاد می کنم که آنها می توانند یک مکمل معتبر در نظر گرفته شوند.