Deep brain stimulation of the subthalamic nucleus in Parkinson's disease: From history to the interaction with the monoaminergic systems

بیماری پارکینسون دومین شایعترین اختلال نورودنژنتیک است که به واسطه تظاهرات نشانه های حرکتی مشخص می شود که عمدتا مربوط به انحطاط نورون های دوپامین در قطعه ساز پارس موریتی نگری می باشد. بر اساس پیشرفت های درک پاتوفیزیولوژی بیماری، به ویژه در مدل های حیوانی، هسته سوپتوالاموس به عنوان یک هدف اصلی برای تحریک مغزی عمیق در درمان علائم حرکتی اشاره شده است، که ابتدا در پریمتیون غیر انسانی توسعه یافته و سپس با موفقیت انتقال داده شد به بیماران پارکینسونی. با این وجود، علیرغم تمرکز بر نقص های حرکتی، بیماری پارکینسون نیز با تظاهر علائم غیر حرکتی مشخص می شود که می تواند به علت انحطاط اضافی سیستم نوراپی نفرین، سروتونین و کولینرژیک باشد. پاتوفیزیولوژی علائم غیر مغزی مورد مطالعه قرار گرفته و در نتیجه به خوبی درمان نمی شود. علاوه بر این، داده های ادبیات پیرامون تاثیر تحریک مغزی عمیق متعلق به مغز بر اختلالات غیر موروثی بحث برانگیز و هنوز تحت بحث هستند. به طور مشابه، خطر اختلالات خلقی پس از جراحی مغز تحریک مغز همچنان بحث برانگیز است. در اینجا، ما اطلاعات بالینی و تجربی این روش جراحی مغز و اعصاب را در رفتارهای موتور و غیر مورچه بررسی می کنیم و شواهدی برای تعامل آن با سیستم های مونوآمینرژیک ارائه می دهیم.