The cost-effective length of contracts for payments to compensate land owners for biodiversity conservation measures

پرداخت ها برای جبران صاحبان زمین برای اقدامات استفاده از زمین که برای حفاظت از تنوع زیستی سودمند است، اما برای آنها زیان آور است، تبدیل به یک ابزار سیاسی برجسته شده است. یک سوال کلیدی در طراحی چنین طرح های پرداختی این است که چه مدت صاحبان زمین خود را متعهد به انجام اقدامات مربوط به استفاده از زمین های توسعۀ زیستی می کنند، یعنی طول مدت قرارداد. از منظر اکولوژیکی، قراردادهای طولانی بهتر می شوند، زیرا اطمینان می دهند که یک منطقه برای مدت زمان طولانی مناسب تر است. با این حال، با قراردادهای طولانی، صاحبان زمین احتمالا به پرداخت جبران خسارت سالانه نیاز خواهند داشت اگر آنها برای مدت طولانی از حق خود برای مدیریت زمین خود به نحوی که ترجیح می دهند، خودداری کنند. ما با یک مدل اکولوژیکی-اقتصادی مفهومی تحلیل می کنیم که چگونه هزینه-مقابله با طول های قرارداد کوتاه مدت و طولانی به پارامترهای اکولوژیکی و اقتصادی مختلف بستگی دارد. ما روابط عملی مدل را با استفاده از آن برای پرونده حفاظت پروانه در یک منطقه در آلمان نشان می دهد. نتایج ما نشان می دهد که برای مطالعه موردی یک قرارداد 5 ساله ارزان تر از قرارداد 10 ساله است. به طور کلی، ما دریافتیم که هنگام تصمیم گیری در مورد پارامترهای اقتصادی طول مدت قرارداد (به عنوان مثال، اندازه بودجۀ که بودجه های بلند برای طولانی بودن قرارداد) و پارامترهای اکولوژیکی (به عنوان مثال نرخ استعمار گونه که در آن نرخ های بالا به دنبال کوتاه بودن قرارداد هستند) باید مورد توجه قرار گیرد.