An integrated data envelopment analysis and emergy-based ecological footprint methodology in evaluating sustainable development, a case study of Jiangsu Province, China

بسیاری از شهرهای شهرک سازی سریع و تخریب زیست محیطی را تجربه می کنند که منجر به توسعه بی ثبات شده است. ضروری است که یک روش علمی دقیق برای ارزیابی پایداری منطقه ای انجام شود. در میان شاخص های بسیاری، بهره وری اقتصادی می تواند یک ابزار موثر برای ترویج تغییر در جهت پایداری باشد. این مطالعه با استفاده از تجزیه و تحلیل پایه زیست محیطی و تجزیه و تحلیل داده ها برای ارزیابی بهره وری اقتصادی با استفاده از داده های جمع آوری شده از سال 1993 تا 2012 برای استان جیانگ سو، چین مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که ریزش زیست محیطی و کمبود زیست محیطی جیانگ سو در طول دوره 1993-2012 به طور کلی روند صعودی را طی می کند و نشان می دهد که توسعه منطقه ای جیانگ سو در مدت زمان طولانی از پاکسازی دور شده است. در شش نوع از مناطق بیولوژیکی تولیدی، زمین های فسیلی و آبیاری، بخش عمده ای از اثرات زیست محیطی در حال ظهور بودند. افزون بر این، رشد تولید ناخالص داخلی سبز تنها حدود 52 درصد از تولید ناخالص داخلی متعارف بود و مصرف ناخالص مایع، انرژی و منابع سالانه به افزایش تولید ناخالص داخلی افزوده شد. در نهایت نتیجه مدل تجزیه و تحلیل پوششی داده ها نشان داد که سال های موثر فقط 20 درصد در طی 20 سال به دست آمد. در سال های ناکارآمد، منابع بیولوژیکی، منابع انرژی، انتشار آلاینده (فاضلاب، گاز و جامد) و نیروی کار بیش از حد بودند و بهره وری استفاده از صندوق در استان جیانگسو مطلوب بود. بنابراین، بهبود سطح مدرنیزاسیون کشاورزی، افزایش نسبت غیر انرژی فسیلی، توسعه انرژی های تجدید پذیر و کاهش انتشار آلاینده ها توصیه می شود تا پایداری منطقه ای ترویج شود.