Resilience, reactivity and variability: A mathematical comparison of ecological stability measures

در مطالعات نظری، مرسوم ترین معیار پایداری زیست محیطی، قابلیت انعطاف پذیری است: میزان همبستگی اکوسیستم بازگشت به تعادل پس از اختلال پالس یا شوک. مفهوم مکمل محبوبیت رو به رشد واکنشی است: قویترین پاسخ اولیه به شوک. از سوی دیگر، ثبات تجربی اغلب به عنوان معکوس تغییرات زمانی، به طور مستقیم بر اساس داده ها محاسبه می شود و منعکس کننده پاسخ اکوسیستم به اختلالات زیست محیطی مداوم و بی ثبات می باشد. مشخص نیست که آیا این اندازه گیری تجربی مربوط به انعطاف پذیری و واکنش پذیری است یا خیر. در اینجا، ما ایجاد ارتباط با معرفی دو اندازه گیری ثبات مبتنی بر متغیر متعلق به قلمرو نظری انعطاف پذیری و واکنش پذیری. ما آنها را نامرئی، اتفاقی و غیر قابل انطباق نامیده می شود؛ به ترتیب به عنوان معکوس از قویترین پاسخ ایستا به صدای سفید و اختلالات تک فرکانس تعریف می شود. ما ثابت می کنیم که آنها اکثر سیستم های بدترین پاسخ به طبقات وسیعی از اختلالات را پیش بینی می کنند، از جمله مدل های واقع بینانه از نوسانات محیطی. ما نشان می دهیم که آنها اقدامات متوسطی بین انعطاف پذیری و واکنش پذیری هستند و اگر چه با توجه به اختلالات مداوم تعریف می شود، آنها می توانند به رژیم گذرا در کل یک شوک متصل شوند، و آنها را به مفاهیم یکپارچه تر نسبت به واکنش پذیری و انعطاف پذیری مرتبط سازند. ما استدلال می کنیم که اقدامات ناپایداری یک مرحله پیاپی است و چالش های پیش رو را برای به اشتراک گذاشتن رویکردهای نظری و تجربی به ثبات، مورد بحث قرار می دهد.