No senescence despite declining selection pressure: Hamilton's result in broader perspective

نظریه پیش بینی می کند که پیر شدن باید به طور ناگهانی تکامل یابد زیرا فشار انتخاب با سن کاهش می یابد. با این حال، داده ها نشان می دهد که پیری یک پدیده جهانی نیست. چگونه می توان این مشاهدات مسالمت آمیز با هم؟ تکامل هر گونه ویژگی بر تاثیر آن در تناسب اندام بستگی دارد. یک توصیف کامل ریاضی تغییر در تناسب اندام، تناسب تناسب تناسب کامل، شامل فشار انتخاب همراه با یک تابع تداخل است که نشان می دهد که چگونه نرخ حیاتی، مرگ و میر و باروری، در سراسر سنین تاثیر می گذارد. ما پیشنهاد می کنیم که تابع اختلال را می توان برای مدل سازی تعاملات زمانی که نرخ های حیاتی در جهت ها و بزرگی در سنین مختلف تحریک می شود. ما متوجه می شویم که برای هر کمپین می توانیم مقادیر پارامترهایی را که پیرایش می کند، و دیگران که آن را نمی سازند، شناسایی کنیم. ما استدلال می کنیم که این تضاد ظاهری بین داده ها و نظریه ها را منطبق می کند. دیفرانسیل تناسب تناسب کامل نیز در ایجاد رابطه ریاضی بین شاخص های جایگزین فشار انتخاب شده است. ما نمونه ها را نشان می دهیم و برجسته می کنیم که هر نشانگر ترکیبی با عملکرد اختلال درست می تواند برای پارامتر کردن یک تغییر بیولوژیکی خاص استفاده شود. ملاحظات بیولوژیکی باید انگیزه ی استفاده از توابع اختلال را ایجاد کنند. ما همخوانی یافته های هامیلتون را که فشار انتخاب برای تکامل پیری کاهش می یابد، تفسیر می کنیم: کاهش فشار انتخاب، یک شرط لازم، اما نه کافی است.