The role of genes, epigenetics and ontogeny in behavioural development

این بررسی بر نقش ژن ها، اپی ژنتیک و آنتولوژی در توسعه رفتاری حیوانات تمرکز دارد. خصوصیات رفتاری یک فرد توسط ژن ها و محیط فیزیکی و اجتماعی آن تعیین می شود. نه تنها زندگی زودرس و محیط زیست فعلی فرد اهمیت دارد، بلکه محیط زیست نسل های گذشته است. از طریق فرآیندهای اپی ژنتیک، استرس در والدین و حتی پدربزرگ و مادربزرگها می تواند به تغییرات در ویژگی های رفتاری و فیزیکی فرزندان تبدیل شود. یکی دیگر از عوامل تاثیرگذار برای توسعه رفتاری، هورمونهای مادرانه است. مطالعات اخیر نشان می دهد که اثرات هورمونی نیز ممکن است به شدت به تغییرات اپی ژنتیکی مرتبط باشد. همچنین محیط زیست در طی زیستگاه تأثیر قابل توجهی بر توسعه رفتاری دارد: در هر دو موش و مرغ تخمگذار، مراقبت از مادران با کیفیت بالا منجر به حیواناتی شد که کمتر ترسو بودند. در تخم مرغ های مرغ نیز مراقبت های مادران موجب کاهش عفونت قارچی می شود. آزمایش های انتخاب و انتخاب ژنتیکی همچنین نقش حیاتی در پرورش حیوانات برای سیستم های مسکن آینده ایفا خواهد کرد. برای بهینه سازی توسعه رفتاری حیوانات مزرعه و به حداقل رساندن خطرات رفتارهای مضر، لازم است که روش های انتگرالی مورد استفاده قرار گیرد که انتخاب ژنوتیپ بهینه را با فراهم آوردن یک محیط مناسب برای والدین و فرزندان، هم در طول انتطار و هم در بعد زندگی، ترکیب می کند.