Novel micropatterns mechanically control fibrotic reactions at the surface of silicone implants

در طی دهه گذشته، دستگاه های مختلفی که می توانند از طریق دستگاه ایمپلنت ساخته شوند، برای درمان بیماری هایی که قبلا دچار مشکل دیابت، درد مزمن و اختلالات نوروژنیک بوده اند، توسعه داده شده است. با این حال، ترجمه این فن آوری های نوین به عمل بالینی اغلب دشوار است زیرا انعقاد و / یا رها سازی فیبروتیک پس از اعمال بدن، عملکرد دستگاه را مختل می کند. در حالت ایده آل، سلول های بافت میزبان باید سطح ایمپلنت شبیه به ماتریس خارج سلولی طبیعی را درک کنند. در اینجا، ما یک رویکرد نوآورانه برای ارائه سطوح ایمپلنت با میکروپارتیک پروتئین چسبناک ایجاد کردیم. الگوها برای ترویج چسبندگی فیبروبلاستها و ماکروفاژها به وسیله همزمان مهار فعال سازی فیبروژنیک هر دو نوع سلول طراحی شده است. در یک مدل موش، پد سیلیکون زیر پوستی که با میکروپارتیکهای جدید تولید شده بود باعث ایجاد 6 برابر سلولهای غولپیکر التهابی در مقابله با ایمپلنتهای سیلیکون با پوشش بالینی، بدون پوشش و یا کلاژن شده بود. ما همچنان نشان می دهیم که میکروپاتنر ایمپلنتها با مهار فعال سازی مکانیکی آنها باعث کاهش 2-3 برابر تعداد میوفیبروبلاست پروفیبیوتیک می شود. رویکرد رمان ما اجازه می دهد تا دلبستگی سلول های کنترل شده به سطوح ایمپلنت را نشان دهد، که نشان دهنده پیشرفت حیاتی برای افزایش ترکیبات زیستی دستگاه های پزشکی قابل برنامه ریزی است.