Local institutions and farmer participation in agri-environmental schemes

به حداقل رساندن آسیب زیست محیطی از کیفیت آب منتشر شده از مزارع، یک مشکل دیرینه در سیاست کشاورزی است. طرح های زراعی محیطی برنامه هایی هستند که بر اساس استراتژی های اطلاعاتی همراه با پرداخت های مالی به منظور ایجاد انگیزه از کشاورزان برای اعمال شیوه های کمتر زیست محیطی استفاده می شود. به دست آوردن مشارکت کشاورزان در این برنامه ها، به دلیل پیچیدگی طراحی و اجرای طرح، قوانین برنامه یا اهداف متضاد سیاست گذاران و کشاورزان، مشکل است. این مطالعه تأثیر نهادهای محلی مرتبط با زیر کشت های کشاورزی (مانند گروه های برداشت گروهی یا هنجارهای عمل) را بررسی می کند. مؤسسات معرفی شده برای تسهیل تحویل طرح تحت حاکمیت غیر متمرکز (از قبیل شبکه های توسعه محلی). با استفاده از پرونده "برنامه نجات ریف" دولت استرالیا، این مطالعه به مصاحبه های گروه های متمرکز با کشاورزان نیشکر و افسران توسعه کشاورزی کمک می کند. تجزیه و تحلیل به بررسی اینکه چگونه کشاورزان درک حمایت کنندگان و اهداف این طرح ها، مشارکت خود و هر خطری و منفعتی که با آن مشارکت مرتبط می شوند، درک می کنند. برخی از خطرات عمده مشارکت عبارتند از: اختلال ممکن در همکاری اقتصادی محلی در میان کشاورزان که به ادامه فعالیت های کشاورزی مشترک متکی بودند؛ هزینه مالی نامناسب مشارکت؛ بهره وری مزرعه از دست رفته و، دخالت دولت مرکزی در کسب و کار مزرعه خود. این مطالعه نشان می دهد که مشارکت کشاورزان در این برنامه های ملی محیطی توسط موسسات محلی و وارداتی متعهد است. با همدیگر، این نهاد ها از جنبه های فرهنگی و سیاسی غیر قابل قبول طرح حمایت می کنند و دستاوردهای مالی و فرهنگی کشاورزان را افزایش می دهد.