Property institutions for rural land conservation: Towards a post-neoliberal agenda

تحویل خدمات اکوسیستم و حفاظت از تنوع زیستی متکی بر کنترل زمین روستایی برای تأمین مزایای عمومی است. در مورد پیشرفت نئولیبرالیزاسیون زیاد نوشته شده است، که عمدتا به این معنی است که تصمیمات مدیریت زمین به طور فزاینده ای به نیروهای بازار منتهی می شود. با این حال، کمتر از مناطق که در آن دولت کنترل خود را بر زمین است و یا در آن حقوق محروم شده است کاهش یافته است ساخته شده است. در عین حال، اعتقادی وجود دارد که هژمونی نئولیبرالی ممکن است کاهش یابد. این مقاله به بررسی رویکردهای حاکمیت زمین های روستایی فراتر از دستور کار نئولیبرال می پردازد، به ویژه در مورد دو مورد: طرح خصوصی سازی املاک عمومی در انگلستان و توصیه های بعدی یک هیئت مستقل در جنگلداری و ظهور حفاظت بزرگ ابتکارات منطقه ای توسط سازمان های غیردولتی معرفی شده است. مهم است که شناخت داشته باشیم که ساختن نهاد ها ترکیبی از ارزش های خصوصی و عمومی زمین و انگیزه های مدیریت را تعیین می کند. ما به طور خاص بر سه عنصر مهم حکومت تمرکز می کنیم. ترکیب سازمانی مربوط به شیوه هایی است که در آن منطقه حقوق مالکیت در بین اشخاص متفاوتی گسترش یافته است. این توافقنامه، متقاضی باقی مانده را شناسایی می کند که خطر و بازده نهایی را از مالکیت زمین به عهده دارد. نظارت نهایی بر استفاده از اموال نیازمند شناخت اعتماد عمومی است. در عمل این موسسات تحقیقاتی مورد نیاز است. دولت ها باید رویکردهایی را برای تعریف و ارتقاء ارزش های عمومی در استفاده از زمین های روستایی ایجاد کنند.