Customary land allocation, urbanization and land use planning in Ghana: Implications for food systems in the Wa Municipality

ناامنی غذایی در جنوب جهانی با توجه به محدودیت های موجود در ظرفیت تولید مواد غذایی و سیستم های اجرایی پیچیده زمین که مانع سرمایه گذاری در بخش کشاورزی می شود، همچنان پایدار است. در مناطق شهری، شهرنشینی کنترل نشده و سیستم های استفاده غیرمسئول از زمین، پتانسیل تولید مواد غذایی شهری را بدتر کرده است. این تحقیق بر مبنای مطالعه موردی شهرداری وای به منظور ارزیابی تأثیرات تخصیص زمین های معمول و محیط زیست در برنامه ریزی و ساماندهی استفاده از غذا در غنا با استفاده از رویکردهای تحقیقاتی و تحقیقاتی است. این مطالعه مشخص کرد که ذینفعان معمولی که مسئولیت تخصیص چنین زمین هایی را در شهرداری و وحشی می دانند، به طور مخالف تبدیل بسیاری از اراضی کشاورزی شده به زمین را به استفاده از زمین های شهری تبدیل می کنند. برنامه های مربوط به زمینۀ قانونی تهیه شده به سختی اجرا می شود و اولویت های برنامه ریزی در زمین های مسکونی و تجاری مورد استفاده قرار می گیرد که ارزش زمین های بالاتر را به ضرر زمین های کشاورزی اداره می کند. پیوندهای نهادی ضعیف همچنین برنامه ریزی های مورد نیاز و نهادهای اداری زمین را با سیستم برنامه ریزی که واکنش پذیر است، به جای پیشگیری از چالش های کنترل توسعه در سراسر کشور، مشخص می کند. نیاز به برنامه ریزی مقامات برای اتخاذ برنامه های کاربردی مشارکتی همراه با مالکیت های عادی و آموزش آنها بر اساس روش های جامع برنامه ریزی استفاده از زمین وجود دارد. بر اساس یافته ها، دولت های محلی مجبور به همکاری مالکان زمین برای شناسایی و رزرو زمین های بالقوه بالقوه کشاورزی برای تولید محصولات غذایی پایدار شهری هستند.