Biophilic qualities of historical architecture: In quest of the timeless terminologies of 'life' in architectural expression

شواهد تجربی در سه دهه گذشته تایید کرده اند که طرح هایی که انسان ها را به محتویات طبیعی و تنظیمات چشم انداز متصل می کند، به افزایش حس کلی سلامت انسان کمک می کند، با پیامدهای مثبت و درمان در فیزیولوژی. یافته های مربوط به روانشناسی محیطی نشان داد که این ویژگی ها تأثیر مثبت بر تولید انسانی دارد و می تواند باعث کاهش استرس شود. با این حال، فرصت ها برای تماس با این عناصر به طور فزاینده ای در زندگی شهری مدرن کاهش می یابد. بنابراین، نظریه پردازان معماری اخیرا به دنبال یافتن راه هایی برای اتصال محیط ساخته شده به این عناصر بوده اند. بیوفیلیا یکی از جدیدترین تئوریهای پیوند مجدد در این زمینه است. این مقاله، پایه و اساس این نظریه طراحی را برجسته می کند و این فرض را مطرح می کند که یکی از دلایل تحسین بزرگ که بیشتر مردم برای ساختمان های تاریخی به ویژگی های بیوفیلیکی موجود در این ساختمان ها نشان می دهند. با در نظر گرفتن الهام از معماری تاریخی و با استفاده از یک روش تحلیلی کیفی که ویژگی های خاصی را در آن نشان می دهد، این مقاله به نتیجه ای از استراتژی های خاص بیوفیلیکی و تنظیماتی می انجامد که ممکن است به "آوردن زندگی به ساختمان ها" کمک کند، همانطور که در این ساختمان ها دیده می شود.