How digital environments in schools might be used to boost social skills: Developing a conditional augmentation hypothesis

استفاده از دستگاه های آنلاین، ابزار ها و فن آوری ها در مدارس، به عنوان توانایی ارتقاء مهارت های قرن بیست و یکم (بخصوص بین شخصی) (مثبت بودن، داشتن دیدگاه های دیگر، همکاری و همکاری) و مهارت های درون فردی (مثلا پایداری و خود کنترل). ما مبانی نظری را برای شواهد و تحقیقات در مورد تاثیر ابزار و تکنیک های دیجیتال در توسعه این مهارت ها تحت دو شرایط بررسی می کنیم. یکی این است که در آن اثرات مستقیم دسترسی و استفاده از فن آوری های دیجیتال نسبتا مستقل از تاثیرات دیگر معلم وجود دارد. شواهد نشان می دهد مکانیسم های قدرتمندی به طور مستقیم از طریق بازخورد، یادگیری اجتماعی، یادگیری و بازیگری (بازی یادگیری مبتنی بر بازی) تأمین می شوند، اما اثرات متغیر هستند و تأثیر مثبت و منفی بر مهارت ها وجود دارد. شرایط دوم این است که محیط های دیجیتال با تدریس متهم می شوند. شواهد این است که هم اثربخشی و هم ثبات تاثیرات محیط های دیجیتال بستگی به طراحی و مدیریت عمدی ابزار و عملکردهای آن دارد. توضیحات مربوط به تأثیرات میانجی از ساختارهای فعالیت و نحوه طراحی آنها، نقش معلم در هر دو آن طراحی و اقدامات آموزشی خاص و اقدامات هدایت شده از طرف مخاطبان از طریق دستگاه های دیجیتال است. ما پیشنهاد یک فرضیه تقویت شرطی معلمان را پیشنهاد می کنیم: تقویت معلمان، توانایی آموزشی را به اثرات مستقیم فن آوری های دیجیتالی اضافه می کند.