Managing and reallocating inventory across two markets with local information

شرکتی است که سهام را به طور مرکزی برای دو بازار جداگانه مدیریت می کند که توسط مدیران منطقه ای که اطلاعات تقاضای محلی دارند مدیریت می شود. برنامه ریزان مرکزی یک سطح موجودی اختصاصی را برای هر بازار فراهم می کند تا سطح حداقل خدمات را تضمین کند اما می تواند مجددا یک موجودی را دوباره پس انداز کند. چگونه چنین شرکتی مدیران منطقه ای را به اشتراک می گذارد تا اطلاعات محلی خود را به اشتراک بگذارند تا سطح موجودی بتواند به طور موثر تعیین شود؟ در این مقاله، ما یک بازی به اشتراک گذاری پیش بینی در چنین شرکتی را بررسی می کنیم، جایی که اطلاعات تقاضا در داخل مناطق قرار دارد و موجودی توسط یک تصمیم گیرنده مرکزی مدیریت می شود. ما نشان می دهیم که انگیزه ها بی نظیر هستند و به اشتراک گذاری اطلاعات درست نیست، تعادل نیست. ما دو روش بالقوه برای بهبود سیستم را مطالعه می کنیم: الف) مدیران منطقه ای مستقیما سفارشات را (به جای صرفا پیش بینی تقاضای پیش بینی)، یا ب) طرح قیمت گذاری مجدد عواید موجودی، اعمال می کنند. ما نشان می دهیم که تحت نظم مستقیم یک استراتژی منحصر به فرد استراتژی تعادل نشانه بیسین وجود دارد و باعث می شود تا خرده فروشان براساس پیش بینی های واقعی خود سفارشات را مرتب کنند، هرچند مقادیر سفارش مورد نظر بهینه نیستند (مثلا برخی مزایای تلفیقی موجودی از بین می روند). تحت یک مکانیزم قیمت گذاری درونی داخلی که توسط برنامه ریز مرکزی تعیین شده است، ما دریافتیم که بهترین حقیقی که تعادل را در شرایط خاصی امکان پذیر می سازد. ما یک مطالعه عددی برای بررسی موارد مختلف انجام می دهیم و می بینیم که وقتی شکست بحرانی بسیار زیاد است، سفارش مستقیم به مقادیر پایین تر می رسد در حالیکه معکوس درست است زمانی که کسر بحرانی کم است. مقایسه سود مورد انتظار ارزش اطلاعات محلی را نشان می دهد.