Demand-driven timetable design for metro services

طراحی جدول زمانی برای قابلیت اطمینان مترو بسیار ضروری است. استراتژی ساده و معمولی که در عملیات روزانه به کار گرفته می شود، برنامه ای است که بر اساس اوج / خاموش است. با این حال، چنین استراتژی ممکن است برای پاسخگویی به تقاضای مسافرتی پویا مواجه باشد، که منجر به انتظار طولانی مدت مسافر در سیستم عامل ها و بیش از حد جمعیت در قطار می شود. با توجه به ظهور سیستم های جمع آوری کرایه اتوماتیک مبتنی بر کارت های هوشمند، می توانیم تقاضای مکانی و زمانی را در سطح میکروسکوپی کم کنیم. در این مقاله، ما سه مدل بهینه سازی برای طراحی برنامه های زمان بندی حساس به تقاضا با نشان دادن عملیات قطار با استفاده از زمان معادل (فاصله) ارائه می دهیم. مدل اول هدف این است که زمانبندی بیشتر پویا باشد؛ مدل دوم توسعه دهنده است که به محدودیت های ظرفیت اجازه می دهد. مدل سوم با هدف طراحی یک برنامه زمانبندی حداکثر و غیرقابل پاسخگویی حساس به تقاضای خالی است. ما عملکرد این سه مدل را ارزیابی کردیم و تجزیه و تحلیل حساسیت را بر روی پارامترهای مختلف در یک خط مترو در سنگاپور انجام دادیم و نتیجه گرفتیم که جدول زمانبندی دینامیک ساخته شده با محدودیت های ظرفیتی بیشترین سود را دارد. در نهایت، ما نتیجه گیری مطالعه ما و بحث در مورد مفاهیم این سه مدل: مدل ظرفیت ارائه جدول زمانی که بهترین عملکرد را در محدودیت های ثابت ثابت نشان می دهد، در حالی که مدل بدون ظرفیت ممکن است پیکربندی قطار بهینه را ارائه دهد. اگرچه ما در هنگام طراحی برنامه زمانبندی بهینه / پیمایش مطلوب، محدودیتهای ظرفیتی را اعمال کردیم، عملکرد آن به عنوان مدلهایی با پیشرفتهای دینامیک خوب نیست. با این حال، این مزایا را نشان می دهد مانند کار آسان تر و قابل درک تر شدن به مسافران.