Resilience through interpretive practice - A study of robotic surgery

این مقاله توصیف قوم نگاری جراحی رباتیک را همراه با تحلیل وظایف و زمینه کاری آن ارائه می دهد و تمرکز بر سازگاری جراحان با خواسته های موقعیتی است. به این ترتیب، این مطالعه با بحث در مورد انعطاف پذیری و عمل تفسیری، رویکردهای نظری که توانایی انسانی و بداهه نوازی در فعالیت را به عنوان منابع ایمنی در نظر می گیرد، پیوند می خورد. روش های مطالعه عبارتند از مشاهدات عملیات، تحلیل های ویدیویی، مصاحبه ها و جلسات خود درگیری (به عنوان مثال، جراحان در مورد نمونه های ویدئویی از کار خودشان را اظهار نظر می کنند). نتایج به دست آمده در یک مدل مفهومی شامل عناصر اساسی که جراحی روباتیک را به عنوان یک فعالیت فعال می کنند، خلاصه می شود: ابعاد دستی، ادراکی، اجتماعی و شناختی در سه سطح سلسله مراتبی از استراتژی ها و برنامه ریزی تا تکنیک های روانشناسی قرار می گیرد. عدم اطمینان و پیچیدگی هایی که به چالش کشیدن سازگاری می پردازند، به تفصیل شرح داده شده است. جراحی روبوتیک می تواند یک شکل پیچیده ناوبری در نظر گرفته شود؛ از آنجا که جابجایی احتمالی با محیط زیست ضروری است - جراح چشم انداز را ایجاد می کند که در آن عملیات انجام می شود و بافت استخراج شناسایی و جدا شده با لمس، حتی بدون بازخورد لمسی، و با توجه دقیق سلامت بیمار. در این محیط چالش برانگیز، اهداف متضاد باید مورد توجه قرار گیرند: در حالی که یکی از سرطان ها را حذف می کند، ضرر حداقل باید ایجاد شود. یافته های این تحقیق نشان می دهد که فعالیت های انعطاف پذیر در یک ارتباط محیطی تفسیری انسان ظاهر می شود که در آن اصول و اهداف عمومی مناسب، اقدامات خاص تر کار را هدایت می کنند؛ بنابراین سلسله مراتب در سازگاری با خواسته های موقعیتی می تواند به عنوان اقدامات خاص شناخته شود، معمولا براساس روال های نسبتا ثابت، متفاوت و انطباق با اصول سطح بالا است.