A metric and frameworks for resilience analysis of engineered and infrastructure systems

در این مقاله، رویکردهای مختلفی را برای تعریف انعطاف پذیری و ارزیابی انعطاف پذیری مورد بررسی قرار داده ایم. ما شاهدیم که در حالی که انعطاف پذیری مفهومی مفیدی است، تنوع آن در استفاده، تفسیر و اندازه گیری آن را پیچیده می کند. در این مقاله، ما یک چارچوب تجزیه و تحلیل انعطاف پذیری و یک متریک برای اندازه گیری انعطاف پذیری پیشنهاد شده است. چارچوب تجزیه و تحلیل ما عبارت است از شناسایی سیستم، تنظیم هدف عدالت، تجزیه و تحلیل آسیب پذیری و مشارکت ذینفعان. پیاده سازی این چارچوب بر موفقیت سه ظرفیت انعطاف پذیری تمرکز دارد: ظرفیت سازگاری، ظرفیت جذب و قابلیت بازیابی. این سه ظرفیت همچنین اساس فاکتور مقاومتی پیشنهاد شده و معیار انعطاف پذیری با عدم قطعیت است. ما همچنین دو بحث مهم حل نشده را که در ادبیات مطرح شده اند، شناسایی کردیم: ایده انعطاف پذیری به عنوان معرفت شناختی نسبت به ویژگی ذاتی سیستم و طراحی انعطاف پذیری محیطی در مقابل سیستم های اجتماعی-فنی مهندسی. در حالی که ما این تنش را حل نکرده ایم، ما نشان داده ایم که چارچوب و ماتریس ما توسعه روش های تحقیق در مورد دیپا را ترویج می کنند عدم اطمینان در ارزیابی قابلیت انعطاف پذیری در حالی که حفظ استفاده از احتمال برای بیان عدم قطعیت در مورد خطرات بسیار نامشخص، غیر قابل پیش بینی یا غیر قابل شناخت در فعالیت های طراحی و مدیریت است.