Epithelial mechanobiology, skin wound healing, and the stem cell niche

التیام زخم پوستی یک فرایند حیاتی است که برای بازسازی مانع اپیتلیال پس از بیماری یا آسیب مهم است. بهبود زخم پوستی ناخوشایند و یا تاخیری باعث افزایش خطر ابتلا به عفونت، باعث ایجاد بیماری در بیمار می شود و ممکن است منجر به تشکیل بافت اسکار شود. یکی از مهمترین وقایع در بهبود زخم، پوشش زخم با یک لایه اپیتلیال جدید است. این اتفاق می افتد زمانی که کراتینوسیت ها در ناحیه زخم تقسیم و مهاجرت می کنند تا تخت زخم دوباره تجمع کنند. بسیاری از رویکردها برای ترویج و تسریع این روند، از جمله استفاده موضعی از عوامل رشد و افزودن بافت اتولوگ و آلوژنیک یا پیوند سلولی، مورد بررسی قرار می گیرند. محیط مکانی زخم نیز اهمیت بنیادی برای میزان و کیفیت بهبود زخم است. شناخته شده است که تنش های مکانیکی با تأثیر رفتار سلول ها در درمات ممکن است بر بهبود زخم تأثیر بگذارد، اما هنوز مشخص نیست که چگونه نیروهای مکانیکی بر اپیدرم ترمیم اثر می گذارند. اما مشخص است که نیروهای کششی بر رفتار سلول های درون اپیتلیا تاثیر می گذارند، و ویژگی های مواد ماتریکس های خارج سلولی، مانند سفتی سوبسترا، بر مورفولوژی، تکثیر، تمایز و مهاجرت انواع مختلف سلول تاثیر می گذارد. در این بررسی ما ساختار پوست و روند بهبود زخم را معرفی خواهیم کرد. سپس، شواهدی مبنی بر تأثیر مکانیک بافت در مجددا اپیتلیالیزاسیون و به ویژه رفتار سلول های بنیادی در محیط زیست زخم و پوست سالم، مورد بحث قرار خواهد گرفت. ما بحث خواهیم کرد که کشش، ناهمگونی مکانیکی و توپوگرافی ماتریس خارج سلولی زخم بر میزان و کیفیت بهبود زخم اثر می گذارد و چگونه می توان از این دانش برای تسریع بهبود زخم و کاهش زخم استفاده کرد.