Provision of Social Infrastructure for Resettled Victims of the 2004 Tsunami: Evidence from the grass roots

2004 سونامی اقیانوس هند یکی از مرگبارترین حوادث در تاریخ سریلانکا است که منجر به از دست دادن اعضای خانواده، استخدام، سرزمین ها و خانه های ارثی، درآمد منظم و موقعیت اجتماعی سابق ساکنین کشور شد. مطالعات نشان می دهد که زیرساخت های اجتماعی یکی از اجزای حیاتی در ترویج رفاه اجتماعی قربانیان بلاعوض است، به ویژه در مورد جمعیت آسیب دیده که دارایی های ملموس و غیرمالی خود را از دست داده اند و از محیط های آشناشان دور شده اند. از این رو، هدف این مطالعه، بررسی میزان کفایت تأمین زیرساخت های اجتماعی جمعیت های مجاور است. رویکرد مطالعه موردی به عنوان روش اصلی برای این مطالعه مورد استفاده قرار گرفته است. بر این اساس، پنج محل اسکان مجدد سونامی به عنوان موارد در ناحیه گال، یکی از مناطق بسیار آسیب دیده در کشور انتخاب شده است. مصاحبه های عمیق، بحث های گروهی تمرکز، بحث های غیر رسمی و مشاهدات میدانی به عنوان روش های جمع آوری داده ها صورت گرفت. یافته های این تحقیق نشان داد که تأمین امکانات ضروری زیرساخت های اجتماعی برای بهبود کیفیت زندگی مردم در یک محل اسکان مجدد بسیار موفق بوده است. در حالیکه در دیگران، امکانات اساسی کافی نبودند یا در مراحل اولیه ارائه شده بودند، اما از آن زمان هم از سوی سازمان های خارجی و هم جوامع نادیده گرفته شده است. در نتیجه بسیاری از مهاجران امروز حتی در معرض دشواری هستند و بعضی از آنها به ساکنین ساحلی اولیه خود دست می زنند، حداقل تا حدودی به دلیل زیرساخت های اجتماعی فقیر در حل و فصل جدید.