Acute changes in foot strike pattern and cadence affect running parameters associated with tibial stress fractures

شکستگی استرس تیبال یک آسیب معمول و ناتوان کننده است که در دونده های دور اتفاق می افتد. رانندگان ممکن است با اتخاذ الگوی در حال اجرا که باعث کاهش پارامترهای بیومکانیک مرتبط با سابقه شکستگی تنه تیبالی می شود، کاهش خطر بروز تنش استریل را کاهش دهد. هدف از این مطالعه، آزمون فرضیه است که تبدیل به یک الگوی قابل توجه پیشانی و یا افزایش سرعت بدون تمرکز بر تغییر نوع ضربه پای می تواند پارامترهای خطر آسیب در دونده های تفریحی را کاهش دهد. سینماتیک در حال اجرا، نیروهای واکنش زمین و تسریع تیتایال از هفده تن از افراد سالم، عادت به عقب رانندگان قابل توجه در حالی که در حال اجرا در الگوی در حال اجرا طبیعی خود و پس از دو دوره باز آموزی حاد ثبت شد: (1) تبدیل به پیشانی قابل توجه بدون تمرکز بر قطعی و (2) بدون تمرکز بر حملات پا. ما دریافتیم که تبدیل به پیشانی قابل توجه کاهش دو عامل خطر برای شکستگی استرس پرستاری: متوسط ​​و پیک بار بار. افزایش سرعت کاهش یک عامل خطر: زاویه اعوجاج ارتعاش بالا. نتایج ما نشان می دهد که انطباق حاد با پیشانی مواجهه، پارامترهای مختلف آسیب های مختلف را کاهش می دهد تا انطباق حاد با افزایش سرعت، و پیشنهاد می کند که هر دو این تغییرات ممکن است خطر شکستگی های استرس تبت را کاهش دهند.