Risk aversion, time preferences, and out-migration. Experimental evidence from Ghana and Indonesia

مدتها پیش فرض شده است که مهاجران و غیر مهاجرین در ریسک فردی و تنظیمات زمانشان متفاوتند. با این وجود فقدان اطلاعات قابل اعتماد در مورد ترجیحات مهاجران، شواهد تجربی، با این حال، کمیاب است. بنابراین، این مقاله به دنبال پیشرفت پژوهش در ترجیحات و تصمیمات مهاجرت با استفاده از داده های سریع خانوارهای خانوار از دو کشور در حال توسعه است که هر دو با سنت دیرپا در مهاجرت منطقه ای مشخص می شوند. در جوامع ساحلی غنا و اندونزی، ریسک های فردی و ترجیحات زمانی نه تنها از طریق پرسش های نظرسنجی، بلکه از طریق انجام آزمایش های تجربی با پرداخت های واقعی و نسبتا زیاد پولی، بوجود آمده است. شواهدی وجود دارد که مهاجران بیگانه از هر دو منطقه مطالعاتی به میزان قابل توجهی کمتر از ریسک پذیری برخوردارند و ترجیح زمان کمتر نسبت به غیر مهاجرین دارند. به طور کلی، نتایج نشان می دهد که ترجیحات فردی در نظر گرفته شده به عنوان وضعیت اشتغال، آموزش و پرورش یا شبکه هایی که عمدتا تمرکز تئوری های مهاجرت است، اهمیت دارد.