A return to the psychiatric dark ages with a two-system framework for fear

چند دهه گذشته پیشرفت قابل توجهی در درک ما از نوروبیولوژی ترس و اضطراب داشته است. این پیشرفت ها به وسیله پیش بینی ترس ناشی از فعال سازی هماهنگ سیستم مغزی و رفتاری که به منظور دفاع از خطرات محیط زیست تکامل یافته بود، تشدید شد. اخیرا، جوزف لوود، یکی از طرفداران پیشین این دیدار، مجموعه ای از مقالاتی را منتشر کرد که در آن ارزش این رویکرد را مورد چالش قرار می دهد. به عنوان یک جایگزین، او و همکارانش پیشنهاد می کنند که یک چارچوب "دو سیستم" برای مطالعه پاسخ به تهدید، پیشرفت درمان های پزشکی برای اختلالات ترس را تسریع خواهد کرد. این دیدگاه یک سیستم را برای پاسخ های رفتاری و اتوکی و یک ثانیه برای احساس ترس از ذهن ارائه می دهد. آنها استدلال می کنند که این دو سیستم به طور مرتب کار می کنند و بنابراین نتیجه گیری های مربوط به احساسات ترس نمی تواند از اقدامات فیزیولوژیکی و رفتاری محو شود؛ مخلوط کردن این سیستم ها مانع درک مکانیسم و ​​درمان اختلالات ترس است. مخالفت با این ادعا که این دیدگاه پیشرفت علمی را پیشبرد می کند، مفهوم ترسناکی دارد که ما باید مطالعه ترس نسبت به گزارش ذهنی را کاهش دهیم. در اینجا ما مشخص میکنیم که چرا ما بر این باوریم که ترس بهتر است به عنوان پاسخ یکپارچه اتانکی، رفتاری و شناختی-عاطفی در معرض خطر از یک ژن ترس مرکزی قرار گیرد که عملکرد تثبیت شده حفظ شده، دفاع از آن است. علاوه بر این، ما استدلال می کنیم که اگر چه مولفه های پاسخ ترس می تواند به صورت مستقل و مدولاسیون شده و مورد مطالعه قرار گیرد، مناطق مشترک مغز بالادست، ژن خود را دیکته می کنند و بنابراین نتیجه گیری های مربوط به یک حالت ترس مرزی می توانند از اندازه گیری هر یک از آنها بدست آید.