The default response to uncertainty and the importance of perceived safety in anxiety and stress: An evolution-theoretical perspective

از یک دیدگاه ترکیبی عصبی و تکاملی نظری، پاسخ استرس پاسخی است که به طور ناخواسته مطابق با عدم قطعیت است که تولید نمی شود، بلکه «پیش فرض» است: پاسخ استرس همیشه وجود دارد اما تا زمانی که ایمنی درک شود، پاسخ استرس تحت مهار پیش مغلوب تونیک است، که منعکس کننده تغییرات شدید ضربان قلب متوسط ​​است. عدم اطمینان از ایمنی منجر به خنثی کردن پاسخ استرس پیش فرض می شود، حتی در صورت عدم تهدید. با توجه به ارزش بقاء پاسخ استرس، این "خطا در کنار احتیاط" از طریق ژن های ما به ما منتقل می شود. بنابراین، عدم تحمل عدم قطعیت در طول چرخه زندگی به دست نمی آید، بلکه ویژگی خاصی از تمام موجودات زنده است که تنها در شرایطی که ایمنی یاد گرفته می شود، کاهش می یابد. هنگامی که دومی کمبودی ایجاد می کند، ناامنی عمومی به وجود می آید که منجر به اضطراب و استرس مزمن و خطرات بهداشتی جسمی و همچنین سایر شرایط بسیار شایع در معرض چنین خطراتی از جمله تنهایی، چاقی، عدم آمادگی هوازی و پیری می شود.