Partner reactions and task set selection: Compatibility is more beneficial in the stronger task

واکنش های پیش بینی شده توسط یک شریک بر برنامه ریزی عمل تاثیر می گذارد، اما مشخص نیست که چگونه بر انتخاب مجموعه کارها تأثیر می گذارد. بنابراین، چهار آزمایش، سازگاری واکنش شریک را تغییر دادند، در حالی که افراد دو وظیفه قدرت نامتقارن را انجام دادند. آزمایش 1، یک پارادایم انتخاب توجه را مورد استفاده قرار داد که نیاز به واکنش به اهداف درون زا و خارجی داشت. سود استاندارد برای واکنشهای شبیه سازگار تنها در کار قوی تر مشاهده شد، در حالی که در واکنش های ناکارآمد واکنش های ناسازگار، اختلالات را با ویژگی های محرک بی معنی کاهش می داد. آزمایش 2 این تعامل بین نوع کار و سازگاری را در یک پارادایم تداخل تصویری تکرار کرد. فرض بر این بود که کار ضعیف نیاز به محافظت از هدف فعلی از حواس پرتی از طریق واکنش های شریک ناسازگار دارد که منجر به کاهش کلی تداخل حواس پرتی می شود. برای آزمایش این فرضیه، تجربی 3 تجربی آزمایش 2، اما افراد را مجبور به شرکت در واکنش های شریک. تعامل بین نوع کار و سازگاری ناپدید شد. برای آزمایش اینکه آیا عدم تقارن کار یک شرط لازم برای این تعامل است، آزمایش 4 از پارادایم انتخاب توجهی استفاده کرد اما تفاوت در قدرت وظیفه را کاهش داد. مزایای سازگاری در هر دو وظیفه یافت شد. با هم نتیجه می گیریم، نتایج نشان می دهد که در حالی که واکنش های شریک پیش بینی می تواند بر انتخاب مجموعه کار تاثیر بگذارد، اثرات خاص آنها بستگی به درخواست های انتخاب دارد.