Preferences for Attributes of Sacred Groves and Temples along an Urbanization Gradient in the National Capital Region of India

در هندوستان، گیاهان مقدس در نظر گرفته شده اند به گونه های جنگلی از یک یا چند خدایان و اغلب توسط سیستم های حکومتی جمعی مدیریت می شود. با پیشرفت زمین توسعه، جمعیت اطراف این و دیگر فضاهای سبز تغییر کرده است و مسئولیت حفاظت آنها به بوروکراتیک هایی است که محیط های شهری را مدیریت می کنند. این گیاه مقدس در حال حاضر به معنای چیزهای مختلف برای افراد مختلف است و ارزش حفاظت آن به طور فزاینده ای دشوار است. در این راستا، ترجیحات فردی برای کاخ های مقدس و معابد غیر موروثی در راستای یک شیوه ی شهرسازی تعریف می شود که از طریق استفاده از آن در مناطق روستایی نزدیک شهری دهلی به چشم می خورد، که با دیدگاه نظری سانسکریته مطرح می شود. ما از داده های ترجیحی آشکار و اظهار شده استفاده می کنیم که حاوی اطلاعات در مورد بازدید از جنگل ها و سایت های عبادت، وزن گذاری برای ویژگی های مربوط به جنگل و عوامل اجتماعی-دموگرافیک مربوط به فرهنگ است. معمولا پاسخ دهندگان ارزش بیشتری در باغ های مقدس نسبت به فضای سبز غیر مقدس دارند، اما افراد شهری و سانسکریته بیشتر ارزیابی های غیر معقول و حفظ فضای سبز شهری را نشان می دهند. با این نتایج، این نتایج نشان می دهد افزایش بالقوه در ادراک ارزش های جنگل غیر مقدس و غیر استفاده در بین پاسخ دهندگان شهری است.