Decision theory made relevant: Between the software and the shrink

تئوری تصمیم گیری یک رویکرد رسمی برای تصمیم گیری ارائه می دهد که اغلب به عنوان روش منطقی برای تصمیم گیری های مدیریتی مورد توجه و آموزش قرار می گیرد. نیم قرن پیش، امید زیادی به جذب و شاید جایگزین شهود و فراهم آوردن یک "حق" در تقریبا تمام موقعیت های مدیریتی پاسخ دهید. امروز به نظر من عادلانه است که بگوییم نظریه تصمیم به این انتظارات رسیده است. علم رفتاری شواهد فراوانی را نشان می دهد که مدیران از پیروی از نظریه تصمیم گیری پیروی نمی کنند، حتی اگر این به آنها توضیح داده شود. در نتیجه، مدیران اغلب تئوری تصمیم گیری را ناامید کننده و بی فایده می دانند و ترجیح می دهند که به شهود خود تکیه کنند. این مقاله نشان می دهد که این نتیجه گیری فوق العاده غیرمنتظره است و نیازمند ارزیابی مجدد از نظریه تصمیم است. ما پیشنهاد می کنیم که این نباید همیشه به عنوان یک ابزار ریاضی مطرح شود که پاسخ را تولید می کند؛ بلکه می تواند به عنوان یک چارچوب برای گفت و گو بین تصمیم گیرنده و نظریه پرداز تصمیم گیری شود. در یک افراط، نظریه پرداز تصمیم این مشکل را بررسی می کند و جواب صحیح را ارائه می دهد. اما در یکی دیگر، نظریه پرداز تصمیم تنها شهود و منطق تصمیم گیرنده را به چالش می کشد. در میان، یک محدوده کل محاوره های ممکن وجود دارد، که در آن تئوری تصمیم گیری شهود را جایگزین نمی کند، بلکه آن را پشتیبانی می کند و آن را تصحیح می کند.