Sustainable power and scenic beauty: The Niagara River Water Diversion Treaty and its relevance today

آبشار نیاگارا و رودخانه نیاگارا به دلیل زیبایی طبیعی خود، توانایی بسیار بالایی برای تولید برق، ارزش تفریحی آنها و همچنین یک اکوسیستم مهم، منافع عمومی فراوانی را به خود جلب کرده اند. تلاش های همزمان برای حفظ این تعجب منحصر به فرد طبیعی صورت گرفته است و قدرت آن از طریق پروژه های توسعه ی هیدرولیکی توسط ایالات متحده و کانادا مورد استفاده قرار گرفته است. این مقاله به بررسی تکامل این تلاشها میپردازد که با امضای پیمان انحصاری آب رودخانه نیاگارا در سال 1950 منجر به ایجاد حداقل جریان آب برای حفاظت از منظره زیبایی شد؟ از سقوط، اجازه می دهد آب باقی مانده برای تولید برق هدایت شود. ما دلیل منطقی را که منجر به محدودیت های جریان آب خاصی می شود بررسی می کنیم و سوال می کنیم که تا چه حد امروزه به آنها مربوط می شود، چرا که ظرفیت مصرف آب در کانادای فقط 25 درصد افزایش یافته است. ما دریافتیم که محدودیت های فعلی تحت قرارداد آب رودخانه نیاگارا (که در سال 2000 منقضی شده است) بر اساس شواهد علمی معتبر نیستند و تخمین بالایی از مزایای پیش بینی شده بالقوه از تولید برق پاک و کاهش گازهای گلخانه ای. ما تعدادی از مسائل مهم را که در دهه های گذشته ظهور کردیم شناسایی می کنیم و این امر کاوش در مورد قوانین جدید معاهده است.