Monetary compensations in climate policy through the lens of a general equilibrium assessment: The case of oil-exporting countries

این مقاله جبران هایی را که تولید کنندگان عمده نفت پس از پروتکل کیوتو ادعا کرده اند، برای کاهش تاثیرات نامطلوب سیاست های آب و هوایی بر اقتصادشان مورد بررسی قرار می دهند. مقدار این تاثیرات نامطلوب از طریق یک مدل تعادل عمومی به دست می آید که در نتیجه کاهش درآمدهای صادرات نفت تحت سیاست بین المللی آب و هوا و تأثیر اقتصاد کلان قیمت گذاری کربن بر اقتصاد خاورمیانه است. ما نشان می دهیم که جبران کاهش درآمدهای صادرات، به دلیل زمان بندی اثرات تعادل عمومی، زیان های ناشی از تولید ناخالص داخلی و رفاه را جبران نمی کند. با در نظر گرفتن جبران خسارت بر اساس زیان های ناشی از تولید ناخالص داخلی، اثربخشی انتقال پول به اثبات می رسد که اثرات تعادلی عمومی در اقتصادهای باز به شدت محدود می شود. کانال های اصلی این شکاف کارآیی مورد بررسی قرار گرفته و میزان آن به شرایط انتخاب استراتژیک و سیاست های خاورمیانه بستگی دارد. این امر به ما نشان می دهد که باید ابزارهای دیگر از قبیل انتقال مستقیم جبران خسارات مالی را برای مشارکت در خاورمیانه در سیاست های آب و هوایی مورد بحث قرار داد.