Developing marine historic environment management policy: The English Heritage experience

این مقاله فرصتی برای بررسی مشارکت میراث انگلیسی در توسعه سیاست و عمل را با توجه خاص به نحوه برخورد با بافتشناسی و ویژگی های تاریخی در قوانین ملی، کنوانسیون های بین المللی و قانون اتحادیه اروپا بررسی می کند. در این مقاله، ما توضیحی از اقدام برای حمایت از حفاظت، درک و لذت بردن از محیط تاریخی، مانند سایت هایی که از نظر قانونی به عنوان سایت های خراب تاریخی حفاظت شده و سایر ویژگی هایی که محیط تاریخی را تشکیل می دهند، ارائه می کنیم، اما شناخته شده و محافظت شده از طریق دیگر ساز و کارهای قانونی مانند کشتی های نظامی و هواپیما. برای ما آشکار است که با توجه به دستورالعمل مدیریت برای محیط دریایی، توجه به مواد باستان شناسی که قبل از وقوع بارش های جزر و مدی، و همچنین میراث پس از فعالیت های دریایی نیز مورد توجه قرار گرفته است، توجه شده است. برای حمایت از این رویکرد، ما بررسی می کنیم که چگونه محیط تاریخی تعریف شده و در اهداف، سیاست و قانون، مانند قانون دسترسی دریایی و ساحلی 2009، و همچنین سایر برنامه های اروپایی یا بین المللی برای ارتقاء سیاست های دریایی و برنامه ریزی فضایی تعریف شده است. در سالهای پس از تصویب قانون میراث ملی 2002 و توانمندسازی میراث انگلیسی برای حمایت از پروژه های دریایی، ما تولید اظهارات توضیحی و راهنمایی هایی را برای اطلاع رسانی به منظور شناخت اینکه چگونه تغییر ممکن است بر ویژگی های تاریخی محیط تاثیر بگذارد، ارزیابی می کنیم. علاوه بر این، واضح است که توسعه وسیع در حال حاضر بیشتر در خارج از ساحل (به عنوان مثال، پروژه های انرژی تجدید پذیر) و ما توجه مستقیم به نحوه نقش میراث انگلیسی توسط محدودیت های دریایی دریایی تعریف شده است که تعریف از آنچه که محیط دریایی شامل و چگونه چنین محدودیت هایی بر کنترل های قانونی قرار می گیرد که در مدیریت میراث فرهنگی قرار دارد.