For post-statist geographies

این مقاله به طور انتقادی از درمان های گذشته و معاصر دولت در زمینه تحصیلات جغرافیایی تحقیق می کند. ما پیشنهاد می کنیم که در جغرافیا یک تمساح خاموش وجود دارد که آن را به شیوه ای محدود کرده است که تخیل جغرافیایی را محدود می کند. آمار، در اینجا، به یک منطق سازمانی فراگیر و تاریخی احتمالی اشاره می کند که درون و بیرون از فضاهای دولتی، روابط مستقل، اجباری و سلسله مراتبی را به وجود می آورد. ما استدلال می کنیم که اگرچه استثمار صوری و استعماری که جغرافیای اولیه را مشخص می کند، گذشته است، اما نشانه های عصب شناسی، در عین حال، بسیاری از رشته ها را پایه ریزی می کنند. در حالیکه جغرافیای سیاسی به طور فزاینده ای از "دولت مرکزی" مورد انتقاد قرار می گیرد، ما استدلال می کنیم که ضروری است که تنها به نقد منتهی شود. با استفاده از تئوری دولت آنارشیستی که به طور انتقادی بر چشم اندازهای جغرافیا مبتنی است، ما استدلال می کنیم که اخلاق به لحاظ فکری و سیاسی مشکل ساز است و باید به عنوان یک عامل فعال روابط اجتماعی نابرابر تبدیل شود. به نوبه خود، ما پنج اسطوره اصلی را تشکیل می دهیم که پایه های منطقی آن را تشکیل می دهند. در نهایت، سه ناحیه اولیه که در آن جغرافیای پساستاندارد می توانند درگیر شوند، شناسایی می شود: تقاطع های بازجویی بین آمارم و سایر روابط قدرت؛ ساختن معرفت شناسی ها و روش های پس از استنتاج؛ و در مورد چگونگی نشان دادن دولت در کار جغرافیایی است.