Resisting decline? Narratives of independence among aging limbless veterans

حفظ استقلال یک پروژه اصلی برای بسیاری از افراد مسن است. یک پروژه است که در مطالعات پیرامون مورد توجه انتقادی قرار گرفته است. در این مقاله، نقد را بررسی می کنیم، با بررسی اینکه چگونه پیری با ناتوانی و نظامی گرایی به عنوان ذاتیت های اضافی انتقادی متضاد است. تمرکز تجربی مقاله، روایت های جانبازان نظامی مسن تر است که اندام خود را در حین یا پس از خدمت از دست داده اند. داده ها نشان می دهد که میراث طولانی تجربه نظامی در زندگی این جانبازان؛ میراثی که در نتایج منفی و مثبت ظاهر می شود. روایت غالب "مبارزه علیه زوال" شناسایی می شود، در حالی که "کمینه سازی"، "قربانی" و "زندگی به عنوان عادی" به عنوان نوع روایت بیشتری ظاهر می شوند که از طریق آن جانبازان تجربیات خود را پیری با از دست دادن اندام را بیان می کنند. یافته های این مطالعه هر دو، انعطاف پذیری و آسیب پذیری را به عنوان ویژگی های تجربیات سالخوردگان پیری از دست دادن اندام برجسته می کند. با تکیه بر نقدهای قبلی، ما به تفکیک بیشتر از اینکه چگونه افراد مسن ممکن است به داستان روایت واکنش نشان دهند، افزوده می شود، و نشان دهنده چندین معانی احتمالی ادعاهای به «عادی بودن» هستند. با به اشتراک گذاشتن داستان های جانبازان بی سر و صدای قدیمی، ما قصد داریم به چندین حوزه مطالعاتی از جمله مطالعات پیری، مطالعات معلولیت بحرانی و مطالعات نظامی انتقادی کمک کنیم. یافته ها در رابطه با روند فعلی در هر یک از این زمینه ها مورد بحث قرار گرفته است.