Rethinking musicality in dementia as embodied and relational

با استفاده از بیومدیکالیزاسیون و دارو سازی زوال عقل، برنامه های موسیقی، همانند دیگر برنامه های مبتنی بر هنر و سرگرمی، عمدتا به عنوان غیر دارویی برای ایجاد تغییرات اجتماعی و رفتاری به کار گرفته شده است. ما استدلال می کنیم که درک و حمایت کامل از موسیقی در افراد مبتلا به زوال عقل نیاز به تعامل با گفتمان شهروندی دارد. به طور خاص، ما بر اساس یک مدل شهروندی ارتباطی ترسیم می کنیم که نشان می دهد که ذاتی بودن یک منبع اساسی بیان خود، وابستگی متقابل و تعامل متقابل است. ما این استدلال را با اشاره به موزیکال دو ساکن در معرض دمانس در مراقبت های طولانی مدت در خانه های مسکونی بیان می کنیم؛ یک نمونه از مطالعات قوم نگاری خودخواهی در زمینه دمانس گرفته شده است و دیگری از مطالعه ی بزرگسالی است. شهروندی ارتباطی یک بعد جدید و انتقادی را به گفتمان موسیقی، پیری و بدن در جامعه معاصر به ارمغان می آورد. این امر علاوه بر ضرورت اخلاقی، به طور کلی از طریق مشارکت سیاسی، ساختارها و شیوه های نهادی مکانیسم حمایت می کند.