Permanent personhood or meaningful decline? Toward a critical anthropology of successful aging

در حال حاضر جنبش پیری موفق آمریکای شمالی یک مدل هنجاری خاص از چگونگی سالخوردگی را ارائه می دهد که یکی از خصوصیات شخصیت فردی است که به ویژه در آمریکای شمالی ارزشمند است و بر استقلال، بهره وری، خودمراقبتی و خود فرد به عنوان پروژه اهمیت دارد. این پارادایم پیری با عواقب مختلف آن به عنوان پیری فعال، سالم و مولد، به دلائل فرهنگی آن توجه کمی کرده است. این مقاله با استفاده از داده های داده های میدانی با بزرگان هند و ایالات متحده، این مقاله تحلیلی از مفروضات فرهنگی مبنی بر پارادایم پیری موفقیت آمیز آمریکای شمالی را ارائه می دهد که در گفتمان غالب و علمی در مورد چگونگی سالخوردگی نشان داده شده است. چهار موضوع کلیدی در این گفتمان پیرامون موفقیت عمومی مورد بررسی قرار گرفته است: آژانس و کنترل فردی؛ حفظ فعالیت تولیدی؛ ارزش استقلال و اهمیت اجتناب از وابستگی؛ و شخصیت دائمی، یک دیدگاه از فرد ایده آل است که در اواخر عمر سالم نیست، بلکه خود را در سالهای اولیه خود حفظ می کند. اگر چه اکثریت از بزرگان ایالات متحده (منطقه بوستون، تحصیل کرده و ممتاز) که این مطالعه را تشکیل می دهند و بعضی از سرزمین کلان شهرها، آرمان های جنبش پیری را در بر می گیرند، از دیگران الهام می گیرند؛ مدل پیری برای کمبود توجه و پذیرش واقعیت های انسانی مرگ و میر و کاهش. در نهایت، مقاله استدلال می کند که دیدگاه ارائه شده توسط پارادایم پیشرفته پیرامون پیشرفته نه تنها یک مدل فرهنگی و بیوپولتیک خاص است، بلکه با وجود عناصر الهام بخش آن، به نوعی یک اثر متضاد است. گفتمان سالخوردگی موفق ممکن است به شرایط بهتر با شرایط زودگذر و کاهش زیستمحیطی بپردازد، به طوری که نه همه شرایط وابستگی، بی ثباتی و حتی مرگ و میر در اواخر زندگی، به عنوان یک شکست ناپذیر شناخته شده و تجربه خواهند شد. در زندگی خوب است