Glucose-lowering therapies in type 2 diabetes: Opportunities and challenges for peptides

این مرور کلی از فرصت ها و چالش هایی است که با استفاده از پپتیدهای نظارتی گلوکز برای درمان دیابت نوع 2 مواجه است. آنالوگ های جدید انسولین و فرمولاسیون ها با خواص فارماکوکینتیک برای سرعت بخشیدن یا طولانی شدن انتقال از محل تزریق زیر جلدی به بافت هدف، و یا به طور انتخابی به اثرات بر روی کبد لطمه می زنند. راه های جایگزین تزریق انسولین همچنان به جذب توجه توجه می کنند و پیشرفت در ادغام نظارت بر گلوکز با دستگاه های پمپ انسولین، بهبود سیستم های لوزالمعده مصنوعی "پیچیده" مینیاتوری است. اثبات مفهوم برای تحویل انسولین واکنش گلوکز غیر سلولی ("انسولین هوشمند") برای تولید انسولین از ایمپلنت ها و یا انبارهای گردش خون به نسبت با گردش خون گلوکز است. پپتیدهای زیادی که در کنترل قند خون دخیل هستند، فرصت های مختلف درمان را ارائه می دهند. بهره برداری از اهداف گیرنده چند گانه با استفاده از ساختارهای پپتیدهای هیبرید و کیمری، به ویژه آنهایی که بر اساس گلوکاگون و هورمون های دستگاه گوارش است، از مطالعات پیشین اولیه پیشی گرفته است. الگوهای پپتیدهای شناسایی شده از مطالعات غدد درون ریز مقایسه ای نیز در این رابطه از دیدگاه ارزشمندی ارائه کرده اند و رویکردهای جدیدی را برای رفع مشکلات مربوط به چاقی و عفونت در همان زمان نشان داده اند. با این وجود، چالش های زیادی برای استفاده از پپتیدهای درمانی وجود دارد که بر روی هر مرحله از مسیر پیچیده از طراحی و آزمایش تا ایجاد یک محصول درمان شده به طور کامل مشخص شده و بهینه سازی مصرف، هدف گیری بافت و تخریب را تحمیل می کند. پایداری پپتیدها و عدم قطعیت ایمونولوژیک ساختارهای جدید نیازمند توجه خاص و همچنین نیاز به جلوگیری از کاهش قند خون به هیپوگلیسمی است.