A biological relativity view of the relationships between genomes and phenotypes

این مقاله به بررسی اصل نسبیتی میپردازد که هیچ مقیاسی عینی در زیستشناسی وجود ندارد تا رابطه بین ژنوم و فنوتیپ را روشن کند. این ایده که علل ژنتیک، ژنوم را به عنوان یک برنامه در نظر می گیرند. در ابتدا این دیدگاه با کشف جهش ها و نابودی ها اثرات بزرگی و خاصی بر فنوتیپ داشت. اما اکنون می دانیم که این موارد، اقلیت را تشکیل می دهند. بسیاری از تغییرات در سطح ژنوم با استفاده از شبکه های قوی تعامل در سلول ها، بافت ها و اندامها بوجود می آیند. دیدگاه "دیفرانسیل" ژنتیک به این دلیل شکست خورده است که بیش از حد محدود است. دیدگاه "یکپارچه"، با استفاده از مهندسی معکوس از مدل های بیولوژیکی سیستم برای تعیین سهم گیری در عملکرد، می تواند این مشکل را حل کند. مقاله به این نتیجه رسیده است که این امر تا حدی از شکستن اصل سوپرنیزیاسیون جلوگیری می کند؛ از این رو بایستی اطاعت شود.