Interactions of timing and prediction error learning

یادگیری اشتباهات زمان بندی و پیش بینی شده از لحاظ تاریخی به عنوان فرآیندهای مستقل مورد توجه قرار گرفته است، اما شواهد در حال افزایش نشان می دهد که آنها مستطیلی نیستند. زمانبندی در اولین لحظه زمانی که پاسخهای شرطی مشاهده می شود، ظاهر می شود و متغیرهای زمانی، یادگیری اشتباه پیش بینی را در پارادایم های رقابت ساده و رقص ساده مدیت می کنند. علاوه بر این، خطاهای پیش بینی، از طریق تغییر در مقدار پاداش یا ارزش زمان، تغییر رفتار. بنابراین، به نظر می رسد یک تعامل دو طرفه بین یادگیری خطای زمان بندی و پیش بینی وجود دارد. نظریه های مدرن تلاش کرده اند تا دو فرایند را با موفقیت مخلوط ادغام کنند. یک رویکرد عصبی مرکب به تئوری توسعه پایدار است، که بر شواهد عصبی شناختی برای هدایت و محدود کردن توسعه مدل محاسباتی تأکید دارد. اکتشافات برای توسعه مدل آینده با هدف ایجاد راه های جدید برای توسعه نظریه در زمینه خطاهای زمان بندی و پیش بینی ارائه شده است.