The degree of misjudgment between perceived and actual gait ability in older adults

اجرای موفق وظایف موتور مستلزم ادغام ادراک توانایی های جسمی و درک وظیفه خود است. کاهش فیزیکی و شناختی همراه با پیری ممکن است منجر به سوء تفاهم هایی از این توانایی های ادراک شده و واقعی و احتمالا خطاهایی شود که ممکن است منجر به از دست دادن تعادل شود. ما قصد داریم به طور مستقیم میزان میزان بالایی از بزرگسالان را که توانایی قدم زدن واقعی خود را دارند، تعیین کنیم. بیست و هفت بزرگسال سالخوردگان شرکت کردند و دستور دادند مسیری باریک که در یک تردمیل طراحی شده است، راه بروند. ما دو پارادایم را برای برآورد توانایی قدم درک شده شرکت کنندگان به دست آوردیم: یک دستکاری عرضی، که در آن شرکت کنندگان باید کوچکترین عرض مسیر را که می توانست بدون بیرون رفتن یا از دست دادن تعادل (با سرعت معین) و سرعت دستکاری تردمیل ، که در آن آنها مجبور بودند حداکثر سرعت را که می توانستند در یک مسیر معین استفاده کنند نشان می داد. ما توانایی واقعی خود را به عنوان احتمال راه رفتن در داخل مسیر در طیف وسیعی از عرض و سرعت مسیر تعیین کردیم. پارادایم پهنای مسیر به نظر میرسد برای ارزیابی خودآزمایی از توانایی واقعی قدم زدن مناسب است و نشان داد که شرکت کنندگان به نظر میرسد طیفی از سوءاستفاده را نسبت به تواناییهای واقعی خود بیش از حد و یا کم اهمیت نشان میدهند. توانایی های بهتر با قضاوت بهتر همراه نبود. محاسبه مستقیم میزان درجه اشتباه، بینش شناختی و توانایی های فیزیکی را درک می کند و می تواند از ارزش افزوده در جهت جلوگیری از سقوط و ارتقای سالمت سالم برخوردار باشد.