Extended patchy ecosystems may increase their total biomass through self-replication

پوشش گیاهی شامل خوشه های متراکم درختچه ها، چمن ها یا درختان است که اغلب به اندازه مشخصه دایره ای می باشند که توسط ویژگی های پوشش گیاه و زمین مشخص شده اند. بنابراین، تکه های پوشش گیاهی را می توان به عنوان ساختارهای محلی تفسیر کرد. یافته های قبلی نشان داده است که چنین سازه های محلی می توانند به صورت دوتایی خود تکثیر شوند، در حالیکه یک پچ پوشش گیاهی طول می کشد و به دو تکه جدید تقسیم می شود، در یک فرآیند شبیه به میتوز سلولی. در اینجا ما این نتایج قبلی را با در نظر گرفتن موارد کلی تر، که در آن گیاهان به طور غیر محلی موضع می گیرند، گسترش می دهیم، این فرایند سطح اضافی پیچیدگی را افزوده و فاصله بین مدل و اکوسیستم های واقعی را کاهش می دهد، جایی که شناخته شده است که گیاه رقابت با گیاهان از طریق ریشه ها و تعاملات تسهیل کننده در سطح زمین اثرات غیر محلی دارند، یعنی آنها بیشتر از فاصله نزدیکترین همسایه گسترش می یابند. از طریق شبیه سازی های عددی، ما نشان می دهیم که برای یک سطح متوسط ​​خشت، انتقال از یک پچ به الگوی دوره ای رخ می دهد. علاوه بر این، برای مقادیر بزرگ تنش هیدرتیک، ما پیش بینی مسیر متضاد را به شکل گیری الگوهای دوره ای، که در آن یک پوشش همگن از پوشش گیاهی ممکن است به الگوهای مانند نقطه مانند تجزیه شود. تکامل زیست توده گیاهان پوشش گیاهی می تواند به عنوان شاخصی از وضعیت یک اکوسیستم استفاده شود، به این ترتیب می توان تشخیص داد که یک سیستم در یک پویایی تکراری یا تخریب شده است. در تلاش برای ارتباط پیش بینی های نظری با اکوسیستم های واقعی، مناظر زامبیا و موزامبیک را تجزیه و تحلیل می کنیم که در آن گیاهان تکه هایی از قطر های ده متر را تشکیل می دهند. ما نشان می دهیم که خواص تکه ها همراه با توزیع فضایی آنها با فرضیه خود سازمانی سازگار است. ما استدلال می کنیم که ویژگی های چشم انداز های مشاهده شده ممکن است به دنبال خود تکرار پچ باشد، با این حال، اطلاعات دقیق و داده های زمانی برای ارزیابی وضعیت واقعی اکوسیستم ها ضروری است.