Population persistence in landscapes fragmented by roads: Disentangling isolation, mortality, and the effect of dispersal

زیرساختهای خطی، یکی از اشکال مختلف استفاده از زمین، یک راننده اصلی از دست رفتن تنوع زیستی است. جاده ها جمعیت زیادی را در سطوح مختلف به همراه مرگ و میر جاده مستقیم و اثر مانع ایجاد می کند که موجب کاهش فراوانی جمعیت، انزوا و انشعاب بیشتر و همچنین افزایش خطر انقراض می شود. در این مقاله، اثر مرگ و میر جاده ها و اثرات مانع را بر جداسازی، استقامت و اندازه جمعیت، و بررسی اثر متقابل این اثرات با پراکندگی مقایسه کردیم. ما با استفاده از یک مدل مکانی صریح و مبتنی بر فرایندهای دینامیک جمعیت در مناظر که با سطوح مختلف تراکم جاده تقسیم شده اند استفاده شده است. ما یک اثر مانع را مستقل از مرگ و میر جاده ها با تغییر احتمال که افراد از عبور از جاده ها اجتناب می کنند، مدل کردند. هر دو مرگ و میر جاده و اثر مانع باعث انزوای جمعیت شد. در حالی که تنها مرگ و میر جاده اثرات منفی قویتری نسبت به اثرات مانع بدون مرگ و میر اضافی داشت، اما این امر باعث کاهش جمعیت نیز شد. با این حال، جلوگیری از جاده ها، در برخی موارد، می تواند مردم را از انقراض نجات دهد. جمعیت با فاصله پراکندگی زیادی تحت تاثیر قرار گرفتند زیرا مرگ و میر جاده افزایش می یابد. با این حال، هنگامی که مرگ و میر جاده ای وجود نداشت، آنها اندازه های بزرگتری را نسبت به جمعیت هایی که دارای فاصله پراکندگی کوتاه بودند، حفظ کردند. نتایج ما اهمیت نسبی اهمیت بسیار بالاتری از مرگ و میر جاده را به عنوان اثر مانع برای اندازه جمعیت و ماندگاری نشان می دهد و اهمیت ارزیابی ویژگی های گونه های مربوط به برنامه ریزی حمل ونقل موثر در بلندمدت و حفاظت از محیط زیست را مشخص می کند. مدل ما می تواند در موقعیت های خاص گونه و با تنظیمات چشم انداز واقعی در برنامه های کاربردی مانند برنامه ریزی حفاظت استفاده می شود.