Auctions for quota: A primer and perspectives for the future

مزایده ها در اقتصاد شیلات یک مفهوم جدید نیستند: بازار ماهی های عمده فروشی دارای سابقه طولانی در استفاده از چنین مکانیزمی است. در مقابل، سهمیه ماهیانه معمولا به وسیله پدربزرگ و مادربزرگ اختصاص داده می شود و از طریق بازار ثانویه معامله می شود. اغلب بازار ثانویه شفاف و عملکرد ضعیف نیست. علاوه بر این، سهمیه برای گونه های مختلف ممکن است مکمل ها را نشان دهد: ممکن است همگامی ارزش برای به دست آوردن سهمیه برای گونه های خاص با هم وجود داشته باشد. این خصوصیات ترکیب شده، بعید است که تخصیص فعلی سهمیه موثر باشد و این که مکمل یکدیگر کاملا بهره برداری می شوند. یک رویکرد برای رفع مشکل، بهبود عملکرد بازار ثانویه است. جایگزین دیگری برای بهبود کارایی تخصیص اولیه سهمیه است. با استفاده از نمونه های جانبی، من نشان می دهم که چرا ممکن است مکمل بودن بین سهمیه بندی برای گونه های مختلف رخ دهد و چگونه می توان از مزایده بسته برای حل چنین مشکل تخصیص بیشتر استفاده کرد. بررسی مختصر ادبیات نشان می دهد که پیشرفت های اخیر در تئوری حراست، آزمایش ها و عمل، راه حل های متعددی برای مشکلات تخصیص با مکمل ها ارائه می دهد و می تواند برای فروش سهمیه استفاده شود. کدام یک از طراحی های مناسب مناسب تر است به اهداف تنظیم کننده بستگی دارد؛ حراج سهمیه تنها یک عنصر از یک سیاست کلی مدیریت ماهیگیری است. انتخاب مزایده یک مشکل بزرگ برای همه نخواهد بود: باید به صراحت در نظر گرفته شود. با توجه به حجم محدود تحقیقات در مورد استفاده از مزایده ها برای تخصیص سهمیه بندی، این زمینه بسیاری از پرسش های باز از علاقه های علمی و سیاست گذاری قابل توجهی را نشان می دهد.