دانلود مقالات ISI درباره اختلال کم‌توجّهی _ بیش‌فعالی + ترجمه فارسی

اختلال کم‌توجّهی _ بیش‌فعالی (به انگلیسی: Attention-deficit hyperactivity disorder)(به صورت مخفف: ADHD) یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً کودک توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و کودک از فعّالیّت بدنی غیرمعمول و بسیار بالا برخوردار است. این اختلال با فقدان توجه، فعّالیت بیش‌ازحد، رفتارهای تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر کودکی با شک ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه گردد. بسیاری از این کودکان، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند. ADHD شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است، و حدود ۳٪ تا ۵٪ کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا می‌شوند. این عارضه بیشتر در دوران ابتدایی مدرسه برای کودکان و در هنگام بلوغ رخ می‌دهد و با افزایش سن بسیاری از بیماران بهتر می‌شوند. این اختلال با افزایش سن بهتر میشود ولی ممکن است در بزرگسالی هم ادامه پیدا کند. در این صورت معمولا بیش فعالی تخفیف پیدا می کند ولی رفتارهای تکانشی، ضعف تمرکز و ریسک پذیری ممکن است بدتر شوند. این مسائل ممکن است با یادگیری، کار و نحوه ارتباط فرد با دیگران تداخل پیدا کنند. افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین و سوءمصرف مواد در بزرگسالان مبتلا به ADHD شایع است. علل اختلالات بیش فعالی / کمبود توجه معلوم نیست. اکثر کودکان مبتلا به ADHD قرائن آسیب آشکار ساختمانی در سلسله اعصاب مرکزی(CNS) نشان نمی دهند. برعکس،اکثر کودکان واجد اختلالات عصبی شناخته شده ناشی از صدمات سر نقص توجه و بیش فعالی نشان نمی دهند. علیرغم فقدان اساس نوروفیزیولوژیکی و نوروشیمیایی خاص برای این اختلال، رابطه ای قابل انتظار بین آن و انواعی از اختلالات دیگر که بر عملکرد متغیر تأثیر می گذارند، نظیر اختلالات یادگیری، وجود دارد. عوامل سهیم مطرح شده برای ADHD مشتملند بر مواجهه با سموم در دوره قبل از تولد، زود رسی، و صدمه مکانیکی قبل از تولد به سلسله اعصاب جنین. مواد مکمل خوراکی، رنگها، ثابت نگهدارنده ها و قند نیز به عنوان عوامل احتمالی رفتار بیش فعال مطرح شده اند. قرائن علبیش فعالی، کمبود توجه درمان خاصی ندارد اما علائمی که می تواند در عملکرد بیمار تاثیر بگذارد و باعث ایجاد مشکلات شوند، قابل کنترل هستند. درمان بیش فعالی، کمبود توجه اغلب شامل ترکیبی از دارو و درمان های مختلف روانیست. می سببیت این عوامل را در ختلال بیش فعالی/کمبود توجه تأیید نکردهاند ADHD قابل درمان یا پیشگیری نیست. با این حال تشخیص زود هنگام و به موقع و همچنین طراحی برنامه ای دقیق برای درمان و آموزش می تواند کمک بزرگی به کنترل اختلالات در کودکان و بزرگسالان مبتلا به این بیماری باشد. بسیاری از افراد مبتلا به بیش فعالی، کمبود توجه، یاد خواهند گرفت که چگونه روی موضوعات تمرکز کنند، نقاط قوت شخصی خود را توسعه دهند و اختلالات رفتاری خود را به حد اقل برسانند و به فردی مولد و موفق تبدیل شوند.