دانلود مقالات ISI درباره حساس شدن مرکزی + ترجمه فارسی

حساس شدن مرکزی Central sensitization یک بعد دیگری از تجربه درد است مبنی بر اینکه سیستم عصبی مرکزی (CNS) می تواند به واسطه محرک ها ی حسی و پیام های عصبی دردناک (به خصوص پیام های دردناک مکرر و طولانی) از طریق عواملی چون انعطاف پذیری تغییر کند و باعث افزایش درجه درد، مدت زمان درد و پاسخ های متفاوتی از درد گردد و همچنین بیان کننده این مسئله است که درد می تواند بدون اینکه از طریق روش های معمول محرک های مضر محیطی تحریک گردد نیز رخ دهد. در موضوع آسیب رسانی بیماری فیبرومیالژیا، افکار رایج حول محور نظریه ی حساس شدن مرکزی متمرکز شده است. این تئوری اعلام می دارد که بیماران مبتلا به بیماری فیبرومیالژیا آستانه تحمل درد کمتری دارند و این بدان علّت است که حساسیّت به سیگنال درد در مغز افزایش یافته است. حساس شدن مرکزی به دو صورت اتفاق می افتد: 1- تحریک خود به خودی 2- تحریک با سطح پایینی از گیرنده های حسی به خصوص گیرنده های درد. در حساس شدن مرکزی، پاسخ ها نسبت به ورودی های حسی در قسمت های مختلفی از سیستم عصبی مرکزی (CNS) که در ارتباط با درد فعال می شوند افزایش می یابد. این وضعیت که در ناحیه ای دورتر از آسیب بافتی ایجاد می شود در دو سطح طناب نخاعی و سطوح مختلفی از قسمت های فوق نخاعی (سوپرااسپاینال) دیده می شود (مثلا هایپرآلژزیای ثانویه). حساس شدن مرکزی شامل شرایطی در سیستم عصبی مرکزی است که در ارتباط با گسترش و حفظ درد مزمن می باشند. بنابراین این نوع از حساس شدگی می تواند توجیه کننده بسیاری از موارد بالینی غیر قابل توضیح درد در ناحیه دردناک باشد که به هنگام درمان باید در نظر گرفته شود.