دانلود مقالات ISI درباره میکروارگانیسم + ترجمه فارسی

میکروارگانیسم (microorganism) موجودات ریز میکروسکوپی هستند که طول آنها کمتر از یک میلیمتر است و با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شوند. اکثر آنها تک سلولی، بعضی از آنها به شکل مجموعه‌ای از سلول، برخی به صورت رشته‌های دراز شامل واحدهای مجزا و تعدادی به صورت پروتوپلاستهای درون دیواره سلولی دیده می‌شوند. میکروارگانیسمها با وجود تشکیلات و ساختمان سلولی تقریبا ساده، دارای همان فعالیتهای اساسی فیزیولوژیکی هستند که در موجودات عالی با ساختمان چند سلولی دیده می‌شود نظیر مصرف غذا، تولید ماکرومولکولهای جدید و تولید انرژی. میکروارگانیسم ها در زندگی انسان ها، حیوانات، گیاهان و به طور کلی در چرخه حیات نقش مهمی را ایفا می کنند. ولی اهمیت آنها محدود به محیط زیست نیست، بلکه در فن آوری و صنعت هم دخالت دارند. یک میکروارگانیسم موجود زنده ای است که بدون میکروسکوپ قابل دیدن نباشد. میکرو ارگانیسم ها به دو دسته تقسیم می شوند: یوکاریوتی مانند قارچ ها و جلبک ها و پروکاریوتی مانند باکتری ها و ویروس ها. برخی از میکروارگانیسم ها بیماری زا هستند، ولی باید دانست که بیشتر آنها بی خطر و مفیدند و در خاک، آب و هوا زندگی می کنند. آنها در حاصلخیزی خاک، تجزیه گیاهان و جانوران مرده و نیز رشد سایر گیاهان و جانوران نقش دارند. از سوی دیگر کاربرد میکروارگانیسم ها در صنعت به بشر کمک فراوانی کرده و دارای جایگاهی خاص و متمایز در صنعت است. میکروارگانیسم ها شامل: باکتری ها، قارچ ها، ویروسها، جلبکها، پروتوزواها، گلسنگ ها، مخمرها و کپک ها هستند که در نگاه کلی تر می توان به ریکتزیاها، لوورها، سیانو با کتریها، کلامیدها و میکوپلاسماها هم اشاره کرد. در فعالیت های پژوهشی در حیطه ژنتیک از جمله انتقال ژن، همانندسازی ها، تهیه واکسن ها و داروهای مختلف، همچنین در کنترل حشرات و بیماری های ویروسی و ژنتیکی، این میکروارگانیسم ها هستند که به یاری بشر می آیند. در مهندسی ژنتیک با در اختیار داشتن حامل ها یا فاکتورهایی که بتوانند ژن مورد نظری را که دارای ویژگی های متمایز است به درون سلول باکتری وارد کنند، از میکروارگانیسم ها استفاده می کنند که می توانند سبب تکثیر باکتری شوند. همچنین در ساخت داروهای حاصل از مهندسی ژنتیک به کار می روند؛ داروهایی که به دلیل نداشتن توانایی بدن در ساخت یک نوع پروتئین خاص برای درمان بیماری های ژنی ساخته می شوند. در تهیه واکسن ها به روش مهندسی ژنتیک می توان ژن مربوط به آنتی ژن یک بیماری زا را به «دی ان ای» یک باکتری یا ویروس غیر بیماری زا وارد کرد. باکتری یا ویروس غیر بیماری زا در این حالت تغییر کرده و دستور ساخت پروتئین سطحی عامل بیماری زا را به میزان کم در سطح خود می دهد. از این عامل می توان برای تهیه واکسن استفاده کرد.