دانلود مقالات ISI درباره پاراپلژی + ترجمه فارسی

پاراپلژی Paraplegia عبارت است از فلج اندام های تحتانی یا ضعف شدید عضلات در اندام های تحتانی. اگر ضعف خفیف تر عضلات وجود داشته باشد اصطلاح پارزی Paresis به کار می رود و پاراپارزی Paraparesis یعنی ضعف عضلات اندام های تحتانی که نسبت به پاراپلژی کمتر است. دو نوع پاراپلژی وجود دارد: 1- پاراپلژی شل (Flaccid paraplegia) که بیماران فاقد تون عضلانی در اندام های تحتانی هستند. مانند میلیت عرضی حاد و مراحل اولیه آسیب طناب نخاعی. 2- پاراپلژی اسپاستیک (Spastic paraplegia) که در این حالت تون عضلانی در اندام های تحتانی افزایش می یابد، مانند مواردی از فلج مغزی و آسیب طناب نخاعی. این بیماران دارای درجات مختلفی از تون عضلانی هستند (خفیف، متوسط یا شدید). سطوح: 1- اگر ضایعه در سطح مهره‌های T۲-T۵ باشد، آن را پاراپلژی در سطح بالا گویند. 2- اگر ضایعه در سطح مهره‌های T۶-T۱۲ باشد، آن را پاراپلژی در سطح میانی گویند. 3- اگر ضایعه در سطح مهره‌های L۱-L۵ باشد، آن را پاراپلژی در سطح تحتانی (پایین) گویند یعنی تنه فلج نیست. علائم و نشانه ها: به فردی پاراپلژیک گفته می ‌شود که عملکرد حسی و حرکتی در تنه و یا اندام تحتانی خود را از دست داده باشد. این نوع آسیب در اثر صدمه به نخاع در ناحیه سینه یا کمر ایجاد می ‌شود. بسته به اینکه آسیب در کجا اتفاق بیفتد کنترل بخش های خاصی از بدن از دست می‌ رود. هر چه محل صدمه بالاتر باشد عملکرد حسی و عضلانی نسبت به کسی که گرفتار آسیب ناحیه خاجی شده، بیشتر از دست می رود. درمان بیماری: افرادی که دچار فلج پاراپلژی می شوند به درمان های دارویی طبق نظر متخصص مربوطه، فیزیوتراپی، استفاده از وسایل کمکی بازگشت به فعالیت نرمال احتیاج دارند. حتی گاهی ممکن است جراحی با اهداف خاصی صورت گیرد. از طرفی گاهی مواقع، فلج به واسطه بیماری حالت موقتی دارد و زمانی که بیماری برطرف شود فلج نیز برطرف می شود. با این حال، شرایط بیماری معمولا دائمی است زیرا سلول های عصبی در نخاع نمی توانند جایگزین یا بازسازی گردند.