دانلود مقالات ISI درباره پارکینسونیسم + ترجمه فارسی

پارکینسونیسم به مجموعه‌ای از حرکات غیرطبیعی مانند سختی، آرامی و بی‌قراری پاها و گاها لرزش اطلاق می‌شود که این‌ها از ویژگی‌های کلاسیک بیماری پارکینسون نیز هستند اما می‌توانند توسط داروها و سایر اختلالات نیز ایجاد شوند. من تا قبل از این که این بیماران را ندیده بودم و به تشخیص‌ها با دقت توجه نکرده بودم هیچ فرضیه‌ای برای علت پارکینسونیسم نداشتم. اگر چه تشخیص بیماری پارکینسون باعث وحشت بیماران می‌شود؛ اما در واقع پارکیسنون یک بیماری نورودژنراتیو مغز است که به دلیل فقدان نورون‌های حاوی دوپامین و سایر سلول‌ها به وجود می‌آید. در بسیاری از افراد به آرامی پیشرفت می‌کند و عموما به خوبی به داروهایی که دوباره دوپامین را در مغز فراهم می‌آورند پاسخ می‌دهد. بعضی از بیماران که پارکینسونیسم‌شان ناشی از بیماری پارکینسون نیست هم به این داروها پاسخ می‌دهند اما این داروها بیشترین تاثیر را برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دارد. پارکینسونیسم ناشی از مصرف نورولپتیک: نشانه‌های این اختلال شامل سفتی عضلات، ریژیدیته چرخ‌دنده‌ای، راه رفتن لخ لخ‌کنان (راه فتن به‌صورت کشیدن پا بر روی زمین)، حالت خمیده و آبریزش از دهان می‌شوند، لرزش (ترمور) به حالت تسبیح چرخاندن که از علامات پارکینسونیسم ایدیوپاتیک است به‌ندرت دیده می‌شود، اما ممکن است لرزش منظم واحضی مشابه لرزش ذاتی وجود داشته باشد. یکی دیگر از عوارض پارکینسونی که همراه آنتی‌پسیکوتیک‌ها دیده می‌شود. نوعی لرزش موضعی دور دهانی است که گاهی از آن، با عنوان سندرم خرگوش یاد می‌گردد. البته این نوع لرزش نسبت به دیگر انواع لرزش‌ها، بیشتر بعد از دوره‌های طولانی درمان دیده می‌شود. یافته های بالینی: 1- لرزه: معمولا لرزه پارکینسونیسم 4-6 هرتز و مشخصا در حالت استراحت بارز تر است و با فشارهای عاطفی تشدید شده، غالبا در حین فعالیت ارادی کاهش می یابد. 2- رژیدیته: با افزایش توان عضلات سبب مقاومت در برابر حرکات غیر فعال می شود. 3- هیپو کنیزی: ناتوان کننده ترین تظاهر بیماری هیپوکنیزی است که در آن حرکات ارادی آهسته شده و حرکات خودکار مانند نوسان دستها به هنگام راه رفتن کاهش می یابد. همچنین صورت بیمار نسبتا بدون حرکت است. 4- اختلال راه رفتن و قامت: بلند شدن از تخت یا مبل مختل می گردد و بیمار به هنگام ایستادن قامتی خمیده دارد. شروع راه رفتن نیز مشکل است. درمان: درمان علایم حرکتی این بیماری همانند بیماری پارکینسون است ولی اغلب پاسخ به این نوع درمان به اندازه بیماری پارکینسون مطلوب نیست؛از طرفی عوارض داروهای بیماری پارکینسون در این بیماری بیشتر است. توانبخشی مستمر جهت کاهش و جلوگیری از عوارض این بیماری مورد توجه است و گفتاردرمانی می تواند در اختلالات بلع و تکلم کمک کننده باشد.