دانلود مقالات ISI درباره تحریک طناب نخاعی + ترجمه فارسی

طناب نخاعی طناب سفید رنگی به طول تقریباً ۴۵ سانتی متر است که از سوراخ پس سری تا سطح نخستین یا دومین مهره کمری امتداد می‌یابد. تحریک طناب نخاعی Spinal Cord Stimulation به اختصار SCS به معنی استفاده از انرژی الکتریکی در مجاورت طناب نخاعی برای کنترل درد می باشد. در این روش انتقال انرژی پالسی در طول طناب عصبی و یا در مجاورت ریشه های عصبی مورد نظر، در فضای اپیدورال صورت می‌گیرد. این روش باعث بلوک انتقال پیام درد و مسیردرد به مغز شده و موجب تسکین درد می گردد. اجزای دستگاه تحریک طناب نخاعی شامل دو بخش است: یک قسمت یکلید فلزی است که در فضای اپیدورال نخاعی قرار می گیرد و از طریق زیر جلدی به قسمت دوم که یک باطری کوچکی است متصل می گردد. مرحله اول آزمایشی: ابتدا محل تزریق بی‌ حس می‌شود. یک یا چند کابل هادی عایق شده توسط سوزن اپیدورال یا از طریق برش کوچکی در فضای پیرامون طناب نخاعی ( فضای اپیدورال) وارد بدن بیمار می‌شوند. مرحله دوم پیدا کردن موقعیت مناسب: الکترودهای انتهای کابل، امواج الکتریکی تولید می‌کنند تا عصب‌ها تحریک شده و سیگنال‌های درد متوقف شود. بازخورد بیمار به پزشک کمک می‌کند دقیقاً مشخص کند کدام ناحیه برای تحریک و متوقف کردن درد مناسب‌تر است. سیم به یک تحریک کننده (استیمولاتور) خارجی آزمایشی متصل میشود که تقریباً یک تا دو هفته مورد استفاده قرار می‌گیرد تا مشخص شود آیا تحریک طناب نخاعی به بیمار کمک می‌کند یا خیر. مرحله سوم مشخص کردن کارایی: در صورتی‌ که بیمار و پزشک میزان کاهش درد را قابل قبول بدانند، ممکن است این سیستم برای همیشه کار گذاشته شود. در پایان مرحله آزمایشی، کابلهای آزمایشی خارج می‌شوند. مرحله چهارم کاشت دائمی: عمل کاشت دائمی این سیستم ممکن است تحت بی حسی یا بیهوشی عمومی انجام شود. ابتدا یک یا چند کابل دائمی از طریق سوزن اپیدورال یا برش کوچکی در محل از پیش تعیین شده در فضای اپیدورال وارد میشود. مرحله پنجم کاشت ژنراتور: سپس برش کوچکی ایجاد شده و باتری ژنراتور قابل کاشت (IPG) در زیر پوست جایگذاری میشود. اغلب دستگاه در ناحیه باسن یا شکم قرار داده میشود. سپس کابلها به باتری (IPG) متصل می شوند. مرحله ششم پایان عمل: پالسهای الکتریکی سیستم کاشته شده با دستگاه برنامه ریز بی سیم خارجی، برنامه ریزی میشود. بیمار میتواند از دستگاه برنامه ریز برای روشن کردن سیستم یا خاموش کردن آن استفاده کند، قدرت تحریک را تنظیم نماید و برنامه از پیش تعیین شده مناسب راانتخاب نماید. مزایا: هدف این روش درمانی تسکین درد بیمارانی است که در برابر دیگر روش‌های درمانی مقاوم هستند. مزایای بسیاری برای استفاده از این روش درمان وجود دارد: 1- این روش یک عمل ساده‌ی زیرپوستی است. 2- این روش یک عمل غیرتخریبی است. هیچ جراحی دائمی یا تداخل شیمیایی در گذرگاه عصبی صورت نمی‌گیرد. 3- درمان آزمایشی انجام می‌گیرد تا بررسی شود که آیا درد بیمار با استفاده از این روش تسکین خواهد یافت یا خیر. 4- این عمل قابل برگشت است؛ چنانچه علائم بیمار تسکین نیافت، می‌توان محرک را بدون بروز هیچ اثر جانبی‌ای برداشت. مزایا از نقطه نظر بیمار عبارتند از: 1- کاهش قابل ملاحظه‌ی شدت درد 2- استفاده کمتر از مخدرها یا دیگر داروها 3- بهبود کیفیت زندگی.